Ο Ιησούς ανεβαίνει στην Ιερουσαλήμ… Το πλήθος των μαθητών τον συνοδεύει γιορταστικά… Το πλήθος τον ζητωκραυγάζει ως βασιλιά. Και εκείνος δεν αρνείται, δεν τους κάνει να σωπάσουν (Λκ. 19,39…). Αλλά τι είδους βασιλιάς είναι ο Ιησούς; ας τον προσέξουμε, είναι επάνω σε ένα γαϊδουράκι, δεν έχει αυλικούς να τον ακολουθούν, δεν περιστοιχίζεται από στρατό, σύμβολο δύναμης. Αυτοί που τον συνοδεύουν είναι απλοί άνθρωποι, ταπεινοί, που έχουν την ικανότητα να δουν στον Ιησού κάτι παραπάνω, όσοι έχουν την γνώση της πίστης που λέει: «Είναι ο Κύριος». Ο Ιησούς δεν ανεβαίνει στην αγία πόλη για να λάβει τιμές που επιφυλάσσονται στους βασιλείς αυτού του κόσμου… Εισέρχεται σ’ αυτήν για να τον φλαγγελώσουν, να τον βρίσουν, να τον βασανίσουν… εισέρχεται για να λάβει ένα στεφάνι από αγκάθια, ένα μπαστούνι, ένα πορφυρό μανδύα, η βασιλεία του θα είναι αντικείμενο περίγελου. Εισέρχεται για να ανέβει στο Καλβάριο βαστάζοντας το ξύλο του σταυρού…, για να πεθάνει πάνω στο σταυρό… Γιατί ο σταυρός; Γιατί ο Ιησούς παίρνει επάνω του το κακό, όλων εμάς, το ξεπλένει με το αίμα του, με την ευσπλαχνία του με την αγάπη του Θεού. Ας κοιτάξουμε ολόγυρά μας: πόσες πληγές επιφέρει το κακό στην ανθρωπότητα! Πόλεμοι, βία, οικονομικές διαμάχες που χτυπούν τους ασθενέστερους, δίψα για το χρήμα… για την εξουσία, διαφθορά, χωρισμούς, εγκλήματα ενάντια στην ανθρώπινη φύση και ενάντια στη δημιουργία! Και επίσης – ο καθένας από εμάς το γνωρίζει και το αναγνωρίζει – οι προσωπικές μας αμαρτίες: έλλειψη αγάπης και αγάπης προς το Θεό, προς τον πλησίον και προς τη δημιουργία ολόκληρη. Πάνω στο σταυρό ο Ιησούς αισθάνεται όλο το βάρος του κακού, και με τη δύναμη της αγάπης του Θεού, είναι ο νικητής το εξαφανίζει με την ανάστασή του. Είναι το καλό που ο Ιησούς κάνει σε όλους εμάς πάνω από το θρόνο του σταυρού. Ο Σταυρός του Χριστού αγκαλιάζει με αγάπη, δεν οδηγεί στη θλίψη, αλλά στη χαρά, στη χαρά ότι είμαστε σωσμένοι και να κάνουμε ένα ελάχιστο από αυτό που έκανε με το θάνατό του.
↧