Η Εκκλησία σε «έξοδο» είναι μια Εκκλησία με τις πόρτες ανοιχτές…, η Εκκλησία καλείται να είναι πάντοτε η ανοιχτή οικία του Πατέρα… Όλοι μπορούν να συμμετάσχουν κατά ένα τρόπο στη ζωή της Εκκλησίας, όλοι μπορούν να λάβουν μέρος στη κοινότητά τους, ακόμη και οι πόρτες των μυστηρίων δεν θα έπρεπε να είναι κλειστές για ένα οποιοδήποτε λόγο. Αυτό ισχύει προπάντων για εκείνο το μυστήριο που είναι «η πόρτα», το βάπτισμα. Η Ευχαριστία, παρότι αποτελεί την πληρότητα της μυστηριακής ζωής, δεν είναι μια ανταμοιβή που προορίζεται για τους τέλειους, αλλά ένα γενναιόδωρο φάρμακο, και μια τροφή για τους αδύτους… Η Εκκλησία δεν έχει ένα τελωνείο, είναι η πατρική κατοικία όπου υπάρχει θέση για τον καθένα με τη δύσκολη ζωή του. Αν ολόκληρη η Εκκλησία αναλαμβάνει αυτό τον ιεραποστολικό δυναμισμό, πρέπει να φθάσει σε όλους, χωρίς εξαίρεση. Αλλά ποιον θα μπορούσε να προτιμήσει; Όταν κάποιος διαβάζει το Ευαγγέλιο, βρίσκει σ’ αυτό ένα βέβαιο προσανατολισμό: όχι τόσο «τους φίλους και πλούσιους γείτονες», αλλά προπάντων «τους φτωχούς και τους αρρώστους», αυτούς που συχνά περιφρονούνται και λησμονιούνται, «εκείνοι που δεν έχουν τίποτα για να ανταποδώσουν» (Λκ.14,12…). Καμιά αμφιβολία, καμιά εξήγηση που θα εξασθενούσε το μήνυμα τόσο ξεκάθαρο δεν θα είχαν θέση. Σήμερα και πάντοτε «οι φτωχοί είναι οι προνομιούχοι αποδέκτες του Ευαγγελίου» (Βενέδικτος 16ος)… Πρέπει να επικυρώσουμε χωρίς περιστροφές ότι υπάρχει ένας αδάλυτος δεσμός της πίστης μας με του φτωχούς. Να μην τους αφήσουμε ποτέ μόνους. Ας βγούμε, ας βγούμε να προσφέρουμε σε όλους τη ζωή του Ιησού Χριστού… Αν κάποια καλή ανησυχία οφείλει να μας απασχολεί και να ανησυχεί τη συνείδησή μας, είναι ότι τόσοι αδελφοί μας ζουν χωρίς τη δύναμη, το φως και την παρηγοριά της φιλίας του Ιησού Χριστού, χωρίς μια κοινότητα πίστης που να τους δέχεται, χωρίς ένα ορίζοντα με νόημα και με ζωή… Έξω, υπάρχει ένα πλήθος πεινασμένων, και ο Ιησούς μας επαναλαμβάνει συνέχεια: «Δώστε τους εσείς να φάνε» (Μτ. 14,16 Μκ. 6,37 Λκ. 9,13).
↧