Θα ήθελα να μπορούσα να σου πω, Θεέ μου, «Σε δόξασα πάνω στη γη, ολοκλήρωσα το έργο που μου έδωσε να κάνω, έκανα γνωστό το όνομά σου σε εκείνους που μου έδωσες… Πατέρα μου, επιθυμώ όπου και αν είμαι, εκείνους που μου έδωσες να είναι μαζί μου, ώστε ο κόσμος να γνωρίσει ότι τους αγάπησες, όπως αγάπησες εμένα» (Ιω. 17, 4 …). Ναι Κύριε, αυτό θα επιθυμούσα να επαναλάβω μετά από Εσένα, πριν πετάξω στην αγκαλιά σου. Είναι ίσως επιπολαιότητα; Αλλά όχι γιατί από πολύ καιρό που επέτρεψες να είμαι τολμηρή μαζί σου. Όπως ο πατέρας του Άσωτου υιού μιλούσε στον πρωτότοκο, μου είπες: «Ό, τι είναι δικό σου είναι και δικό μου» (Λκ. 15,31). Τα λόγια σου, ω Ιησού, είναι επομένως δικά μου και μπορώ να τα χρησιμοποιώ, για να τραβήξω πάνω στις ψυχές, που είναι ενωμένες μαζί μου, την εύνοια του Ουράνιου Πατέρα… Η αγάπη σου με προειδοποίησε από την παιδική μου ηλικία, μεγάλωσε μαζί μου, και τώρα είναι μια άβυσσος της οποίας δεν μπορώ να ερευνήσω το βάθος. Η αγάπη προκαλεί την αγάπη, επίσης, ω Ιησού μου, η δική μου στρέφεται προς Εσένα, θα ήθελα να γεμίσει την άβυσσο που την ελκύει, αλλά δυστυχώς, δεν είναι ούτε μια σταγόνα δροσιάς που χάνεται στον Ωκεανό! Για να σ’ αγαπώ όπως μ’ αγαπάς, πρέπει να δανειστώ την ίδια τη δική σου αγάπη, μόνο τότε βρίσκω ανάπαυση. Ω Ιησού μου, ίσως πρόκειται για αυταπάτη, αλλά μου φαίνεται ότι δεν μπορείς να γεμίσεις μια ψυχή με περισσότερη αγάπη από αυτήν που γέμισε την ψυχή μου. Είναι γι αυτό που τολμώ να ζητήσω να αγαπώ αυτού που μου έδωσες, όπως αγάπησες εμένα. Κάποια ημέρα, στον ουρανό, αν ανακαλύψω ότι τις αγαπάς περισσότερο από εμένα, θα χαρώ, γεμάτη ευγνωμοσύνη από τώρα για αυτές τις ψυχές που αξίζουν την αγάπη σου περισσότερο από εμένα, αλλά εδώ κάτω στη γη, δεν μπορώ να συλλάβω μεγαλύτερη απεραντοσύνη αγάπης από εκείνη που ευαρεστήθηκες να χορηγήσεις σ’ εμένα, εντελώς δωρεάν, χωρίς να το αξίζω.
↧