«Και αφού κάθισε, άνοιξα το στόμα». Πόσο θα ήθελα να καθίσω με τον Ιησού πάνω στο όρος, να καθίσω κοντά στα πόδια του και να λάβω τη διδασκαλία του! Μέσα στο πλήθος, είναι όρθιος, περπατά, ενεργεί, κουράζεται, τον πιέζουν, με τρόπο ώστε να μην είναι καθόλου δυνατό, ούτε σ’ Εκείνον, ούτε στους μαθητές του, να φάνε τον άρτο της ζωής και της διάνοιας, να πιούνε το νερό της σοφίας, που πίνει κανείς μέσα στη γαλήνη που αντλούν όσοι βρίσκονται σε ειρήνη, γιατί το πηγάδι είναι βαθύ… Ανοίγοντας, λοιπόν, το στόμα για να απευθυνθεί στην καρδιά της Ιερουσαλήμ, μιλώντας της στην έρημο, δηλαδή πάνω στο όρος, λέει: «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα». Ο μακαρισμός μιλά για ευτυχία. Ο θεληματικά φτωχός της φτώχιας, ο Βασιλιάς της Βασιλείας, ο Πράος, της γλυκύτητας. Ο Παρηγορητής της παρηγορίας, ο αληθινός Άρτος, που χορταίνει, Η ίδια η ευσπλαχνία, της ευσπλαχνίας, η καθαρότητα της ψυχής, ο εξαγνισμός των καρδιών, η αληθινή Ειρήνη και ο Υιός από τη φύση του, της ειρήνευσης και της λατρείας της υιϊκής… «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα». Είναι με πολλή φρόνηση… που κατ΄ αρχήν προτείνει αυτό που όλοι αναζητούν… Ποιος δεν θα ήθελε να είναι ευτυχισμένος; Γιατί μέσα στην ανθρωπότητα, οι διαμάχες, οι πόλεμοι, οι ενέργειες, τα διαβήματα, οι προσβολές που επιβάλλονται ή που υπομένει ένας; Δεν συμβαίνει μήπως για να ξεριζώσουν κατά κάποιο τρόπο και όπως μπορούν αυτό που οδηγεί στην ευτυχία;… Είναι γι αυτό που, εκείνος που διδάσκει όλους τους λαούς… αρχίζει με το να ανορθώσει εκείνους που περιπλανιούνται…, Εκείνον που είναι «ο Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή» αρχίζει μ΄ αυτό τον τρόπο: «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα». (Βιβλικές Παραπομπές: Mκ 6,31, Ιω. 6,35, Εκκλ.15,3, 38,24, Ιω. 4,11, Ησ. 40,2, Ωσ. 2,16, Ιω. 14,16, 6,32, 14,6)
↧