Η Καρδιά της Τριάδας, χτυπά για εμάς Στη μικρή σκηνή, στο αρτοφόριο, Όπου παραμένει κρυμμένος Τόσο μυστηριωδώς Σ’ αυτή τη λευκή στρογγύλη Ζυμωμένη με λεπτή σιωπή. Είναι ο βασιλικός σου θρόνος Πάνω στη γη, Κύριε, Ένα θρόνος ορατός Που οικοδομείς για χάρη μας. Με χαρά με κοιτάζεις Που πλησιάζω τόσο κοντά. Βυθίζεις γεμάτο αγάπη Το βλέμμα σου μέσα στο δικό μου Και τείνεις το αυτί Στον αδύναμο ψιθυρισμό μου. Γεμίζεις με την ειρήνη σου Τα βάθη της καρδιάς μου. Και όμως η αγάπη σου Δεν μπορεί να αρκεστεί Από αυτή τη συναλλαγή Που μας κρατά χωρισμένους, Η επιθυμία της καρδιάς σου Ζητά ακόμη πιο πολλά. Γίνεσαι τροφή Κάθε πρωί για εμένα, Και το Σώμα σου και το Αίμα σου Είναι για εμένα κρασί και τροφή. Μοναδικό μεγαλείο Που το κάνεις για μένα! Το Σώμα σου, σ’ αυτό το μυστήριο Έρχεται να εισχωρήσει μέσα μου Και η ψυχή σου επίσης Έρχεται να ενωθεί με τη δική μου. Δεν είμαι πλέον Αυτό που ήμουν πρίν. Έρχεσαι και φεύγεις Αλλά μένει ο σπόρος Που έριξες στη γη Για τη μελλοντική δόξα (Μκ.4,26 Ιω. 12,24) Σπόρος θαμμένος Μέσα στο σώμα από χώμα. Στην ψυχή, μόνος μένεις Σαν ανταύγεια των ουρανών, Και στο βάθος των ματιών Παραμένει μια ανταύγεια, Και ένα τρεμούλιασμα Στον ήχο της φωνής. Αλλά ο δεσμός παραμένει Που συνδέει καρδιά με καρδιά, Κύμα γεμάτο ζωή Που πηγάζει από την Καρδιά σου Και που δίνει ζωή Σε καθένα από τα μέλη σου (1Κορ.12,27) Πόσο είναι μοναδικά Τα μεγαλεία της αγάπης σου! Και ο θαυμασμός μας Μας οδηγεί στη σιωπή, Γιατί είναι αμήχανα Το πνεύμα μας και οι λέξεις μας.
↧