Ένα βράδυ, έκανα περίπατο στην ακροθαλασσιά, όπως λέει η Γραφή: «Ο άνεμος φυσούσε δυνατά, η θάλασσα ήταν φουσκωμένη» (Ιω. 6,18). Τα κύματα υψώνονταν από μακριά και κατέκλυζαν την παραλία, χτυπώντας πάνω στα βράχια, σπούσαν και μεταμορφώνονταν σε αφρό και σε σταγονίδια. Μικρά χαλίκια και φύκια και τα πιο ελαφρά κοχύλια παρασύρονταν από τα νερά και απλώνονταν στην ακροθαλασσιά, αλλά τα βράχια ήσαν σταθερά και ακλόνητα, ωσάν τα πάντα να ήσαν γαλήνια, ακόμη και ανάμεσα στα κύματα που τα χτυπούσαν… Έβγαλα ένα συμπέρασμα από το θέαμα. Αυτή η θάλασσα, δεν είναι μήπως η ζωή μας και η ανθρώπινη κατάσταση; Και εδώ συναντούμε πολλή πίκρα και αστάθεια. Και οι άνεμοι δεν είναι μήπως οι πειρασμοί που μας χτυπούν με πολλά απρόβλεπτα χτυπήματα της ζωής; Είναι, πιστεύω, αυτό που μελετούσε ο Δαβίδ και αναφωνούσε: «Σώσε με, Κύριε, γιατί τα νερά εισχώρησαν μέχρι την ψυχή μου! Τράβηξέ με από το λαβύρινθο των υδάτων! Βρίσκομαι στα βαθιά νερά και τα κύματα με σκεπάζουν» (Ψ. 68,2…). Ανάμεσα στους ανθρώπους που δοκιμάζονται, οι μεν μου φαίνονταν σαν ελαφρά αντικείμενα και χωρίς ζωή που αφήνονται να παρασέρνονται χωρίς να προβάλλουν καμιά αντίσταση. Δεν έχουν μέσα τους καμιά σταθερότητα, δεν έχουν το αντιστάθμισμα μιας φρόνιμης σκέψης που να αγωνίζεται ενάντια στις επιθέσεις. Οι άλλοι μου φαίνονται σαν βράχοι, άξιοι αυτού του Βράχου πάνω στον οποίο είμαστε δομημένοι και τον οποίο λατρεύουμε, καλλιεργημένοι με επιχειρήματα της αληθινής σοφίας, οι τελευταίοι ορθώνονται πάνω από τη συνήθη αδυναμία και υπομένουν τα πάντα με καρτερία ακλόνητη.
↧