Η υπομονή του Θεού πρέπει να βρει σ’ εμάς τη δύναμη να επιστρέψουμε σ’ αυτόν, όποιο και αν είναι το σφάλμα, όποια και αν είναι η αμαρτία που υπάρχει στη ζωή μας. Ο Ιησούς καλεί το Θωμά να βάλλει το χέρι του στις πληγές του και στην πληγή της πλευράς του. Κι εμείς επίσης μπορούμε να εισχωρήσουμε στις πληγές του Ιησού, μπορούμε να τον αγγίξουμε αληθινά: και αυτό συμβαίνει κάθε φορά που λαβαίνουμε με πίστη τα μυστήρια. Σε μια ωραία ομιλία ο άγιος Βερνάρδος έλεγε: «Με τις πληγές [του Ιησού], μπορώ να γευτώ το μέλι αυτού του βράχου και το λάδι που τρέχει από τη σκληρή πέτρα, δηλαδή να γευτώ και να δω πόσο ο Κύριος είναι καλός (ΔΕυτ. 32,13 και Ψ. 33,9). Είναι ακριβώς μέσα στις πληγές του Ιησού που είμαστε εξασφαλισμένοι, είναι εκεί που αποκαλύπτεται η απέραντη αγάπη της καρδιάς του. Ο Θωμάς το είχε καταλάβει. Ο άγιος Βερνάρδος αναρωτιέται: «πάνω σε τι μπορώ να υπολογίζω; Πάνω στην αξιομισθία μου; Αλλά η αξιομισθία μου, είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου, και δεν θα στερηθώ αξιομισθίας, όσο η ευσπλαχνία του δεν θα του λείψει…» Αυτό είναι το σημαντικό: το κουράγιο να εμπιστεύομαι στην ευσπλαχνία του Ιησού, να υπολογίζω στην υπομονή του, να καταφεύγω πάντοτε στις πληγές της αγάπης του… Κάποιος ανάμεσά μας μπορεί να σκεφτεί: η αμαρτία μου είναι τόσο μεγάλη, η απομάκρυνσή μου από το Θεό είναι σαν αυτή του νεότερου παιδιού της παραβολής, η απιστία μου είναι όπως αυτή του Θωμά: δεν έχω τη δύναμη να επιστρέψω, να σκεφτώ ότι ο Θεός μπορεί να με δεχτεί και ότι με περιμένει, εμένα… Για το Θεό, δεν είμαστε νούμερα, είμαστε σημαντικοί, ή καλύτερα, είμαστε το σημαντικότερο από αυτά που έχει: ακόμη και αμαρτωλοί, είμαστε οι πιο ακριβοί της καρδιάς του.
↧