«Κι αν διαλυόταν η γη και όλοι οι κάτοικοί της, εγώ τοποθέτησα τις κολόνες της» (Ψ. 74, 4). Κολόνες της γης, όλοι οι απόστολοι είναι, αλλά κατά κύριο λόγο οι δύο απόστολοι των οποίων τελούμε τη γιορτή. Είναι οι δύο κολόνες που βαστάζουν την Εκκλησία με τη διδασκαλία τους, την προσευχή τους και το παράδειγμα της συνέπειάς τους. Είναι ο ίδιος ο Κύριος που στερέωσε αυτές τις δυο κολόνες. Πριν απ’ όλα γιατί ήσαν αδύναμοι, πολύ ανίκανοι να στηρίξουν τους εαυτούς των και τους άλλους. Και εδώ φαίνεται το μεγάλο σχέδιο του Κυρίου: αν είχαν σταθεί πάντοτε δυνατοί θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι η δύναμή τους προερχόταν από τον εαυτό τους. Να, γιατί, ο Κύριος, πριν να τους ενισχύσει, θέλησε να δείξει γιατί ήσαν ικανοί ώστε όλοι να γνωρίσουν ότι η δύναμή τους έρχεται από το Θεό…. Ο Πέτρος ταπεινώθηκε τα μέγιστα στη φωνή μια απλής υπηρέτριας… και η άλλη κολόνα υπήρξε πολύ αδύναμη: «Άλλοτε δεν γνώριζα παρά να βλαστημώ, να καταδιώκω, να βρίζω» (Τιμ. 1,13)… Είναι γι αυτό το λόγο που οφείλουμε να τιμούμε με όλη μας την καρδιά αυτούς τους δύο αγίους, τους πατέρες μας που υπέμειναν τόσα βασανιστήρια και έμειναν πιστοί με πολύ δύναμη. Δεν σημαίνει τίποτα να είσαι πιστός όταν όλα είναι χαρούμενα, ευτυχισμένα και ειρηνικά. Αλλά ιδού ποιο είναι μεγάλο: να σε λιθοβολούν, να σε μαστιγώνουν, να σε χτυπούν για το όνομα του Χριστού (2Κορ. 11,25), και σε όλα αυτά να μείνεις πιστός με το Χριστό. Είναι σπουδαίο με τον Παύλο να σε περιφρονούν και εσύ να ευλογείς, να σε καταδιώκουν και εσύ να υπομένεις, να σε δυσφημούν και εσύ να παρηγορείς, να είσαι σαν απόρριμμα του κόσμου και εσύ να το θεωρείς δόξα ( 1Κορ. 4,12-13)… Και τι να πει κανείς για τον Πέτρο; Ακόμη και αν δεν είχε τίποτα υπομείνει για το Χριστό, θα αρκούσε να τον γιορτάζουμε σήμερα επειδή σταυρώθηκε για το Χριστό… Γνώριζε καλά που ήταν Εκείνος τον οποίο αγαπούσε, Εκείνος τον οποίο επιθυμούσε… ο σταυρός του υπήρξε ο δρόμος του προς τον ουρανό.
↧