Η φτώχεια του Κυρίου μας είναι ακόμη πιο μεγάλη από εκείνη των πιο φτωχών ζώων του κόσμου. «Οι αλεπούδες έχουν ένα λαγούμι και τα πουλιά έχουν μια φωλιά για να αναπαυθούν, αλλά ο Υιός του ανθρώπου δεν έχει κάπου να ακουμπήσει την κεφαλή του». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν είχε δικό του σπίτι, ούτε ένα σταθερό κατάλυμα. Οι Σαμαρείτες τον είχαν διώξει και έπρεπε να αναζητήσει κατάλυμα (Λκ. 9,53). Τα πάντα ήσαν αβέβαια: η κατοικία, η τροφή. Όλα όσα χρησιμοποιούσε, οι άλλοι του τα έδιναν ελεημοσύνη. Αληθινά αυτή είναι η μεγάλη φτώχεια: πόσο είναι συγκινητικό το να γνωρίζουμε ποιος είναι, εκείνος, ο Υιός του ανθρώπου, ο Κύριος του ουρανού και της γης, και όλα όσα θα μπορούσε να κατέχει! Αλλά είναι εκριβώς αυτό που κάνει τη φτώχεια του υπέροχη και πλούσια, γιατί πρόκειται για μια φτώχεια την οποία επέλεξε από αγάπη για εμάς και με το σκοπό να μας εμπλουτίσει (βλ. 2Κορ. 8,9). Είμαστε ευλογημένοι, καλεσμένοι που είμαστε να συμμεριστούμε με τον ταπεινό τρόπο μας, την απέραντη φτώχεια του Μεγάλου Θεού. Σκιρτούμε από χαρά εξαιτίας αυτής της υπέροχης αδέσποτης συμπεριφοράς που είναι η ζωή μας. Δεν περιπλανιόμαστε, αλλά καλλιεργούμε το πνεύμα της εγκατάλειψης. Δεν κατέχουμε τίποτα για να ζήσουμε και όμως ζούμε υπέροχα. Τίποτα πάνω στο οποίο να στηριχτούμε, και όμως πορευόμαστε χωρίς φόβο. Τίποτα πάνω στο οποίο να στηριχτούμε, και όμως στηριζόμαστε επάνω στο Θεό με εμπιστοσύνη, γιατί του ανήκουμε και είναι ο προνοητικός Πατέρας μας.
↧