Δημιουργημένος από το Θεό σε κατάσταση δικαιοσύνης, σαγηνευμένος από τον Πονηρό, καταχράστηκε την ελευθερία του από την αρχή της ιστορίας του και ορθώνεται ενάντια στο Θεό και επιθυμώντας να φθάσει στον προορισμό του χωρίς Θεό. Ενώ είχε γνωρίσει το Θεό, «δεν του απόδωσε τη δόξα που αρμόζει σε Θεό…, αλλά το σκοτάδι γέμισε την απερίσκεπτη καρδιά του», και «υπηρέτησαν το δημιούργημα αντί τον Δημιουργό» (Ρωμ. 1,21…). Και η δική μας εμπειρία επιβεβαιώνει αυτό που η θεϊκή Αποκάλυψη μας καθιστά γνωστό. Γιατί ο άνθρωπος αν εξετάσει την καρδιά του, ανακαλύπτει ότι έχει την τάση προς το κακό και να βρίσκεται μπλεγμένος μέσα σε πολλαπλά δεινά που δεν μπορεί να προέρχονται από το Δημιουργό, που είναι καλός. Αρνούμενος συχνά να αναγνωρίσει το Θεό ως την πηγή απ’ όπου προήλθε, ο άνθρωπος , από αυτό το γεγονός έσπασε τη σωστή τάξη που τον προσανατόλιζε προς τον τελικό προορισμό του, και ταυτόχρονα, έσπασε κάθε αρμονία, σε σχέση με τον εαυτό του, σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και σε σχέση με τη δημιουργία ολόκληρη. Είναι με τον εαυτό του που ο άνθρωπος βρίσκεται σε διάσταση. Είναι ο λόγος για τον οποίο όλη η ζωή των ανθρώπων προσωπική και συλλογική, παρουσιάζεται ως αγώνας, πόσο δραματικός, ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Και μάλιστα, ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του, ανίκανο αφ’ εαυτού του να νικήσει αποτελεσματικά τις επιθέσεις του κακού, έτσι ο καθένας αισθάνεται τον εαυτό του αλυσοδεμένο. Αλλά, προσωπικά ο Κύριος ήλθε για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην ελευθερία του και στη δύναμή του, ανανεώνοντάς τον εσωτερικά, και αποδιώχνοντας «τον πρίγκιπα αυτού του κόσμου» (Ιω. 12,31), που τον κρατούσε στη σκλαβιά της αμαρτίας. Όσο για την αμαρτία, ταπεινώνει τον ίδιο τον άνθρωπο, εμποδίζοντάς τον να φθάσει στην πληρότητά του. Η υπέροχη κλήση του ανθρώπου καθώς και η βαθειά αθλιότητά του, τηςοποίας όλοι αποκτούν την εμπειρία, βρίσκουν το έσχατο νόημά τους με το φως της Αποκάλυψης αυτής.
↧