Η αδυναμία των μαθητών ήταν τόσο ταλαντευόμενη που, χωρίς να είναι χαρούμενοι που είδαν τον Κύριο αναστημένο, επιθυμούσαν επί πλέον να τον αγγίξουν για να πιστέψουν σ’ αυτόν. Δεν τους αρκούσε να βλέπουν με τα ίδια τα μάτια τους, επιθυμούσαν να τον πλησιάσουν με τα χέρια τους τα μέλη του και να αγγίξουν τα σημάδια των πρόσφατων πληγών του. Είναι μετά που άγγιξαν και αναγνώρισαν τα σημάδια που ο άπιστος μαθητής αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»! Τα σημάδια αυτά αποκάλυπταν εκείνον που, στους άλλους, θεράπευε όλες τις πληγές. Μήπως ο Κύριος δεν θα μπορούσε να αναστηθεί χωρίς τα σημάδια από τις πληγές; Αλλά διάβαζε στην καρδιά των μαθητών του πληγές που έπρεπε να επουλωθούν με τα σημάδια αυτά, που έπρεπε να παραμείνουν στο σώμα του. Και τι απαντά ο Κύριος σ’ αυτή την ομολογία πίστης στο μαθητή του που λέει: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»; Επειδή με είδες, πιστεύεις. Μακάριοι όσοι πιστεύουν χωρίς να έχουν δει». Για ποιους μιλάει, αδελφοί μου, αν όχι για εμάς; Και όχι μόνο για εμάς, αλλά επίσης για όσους θα έλθουν μετά από εμάς. Διότι, λίγο αργότερα, μόλις εξαφανίστηκε από τα θνητά βλέμματα για να σταθεροποιήσει την πίστη στις καρδιές, όλοι όσοι θα γίνονταν μαθητές και πίστεψαν χωρίς να έχουν δει και των οποίων η πίστη είχε μεγάλη αξία: για τα την αποκτήσουν, τον πλησίασαν όχι με ένα χέρι που ήθελε να τον αγγίξει, αλλά μόνο μια καρδιά γεμάτη αγάπη.
↧