‘Οταν έφθασε κοντά σε ένα κοπάδι πουλιών, ο μακάριος Φραγκίσκος παρατήρησε ότι τον περίμεναν, τους απεύθυνε το συνηθισμένο χαιρετισμό του, θαύμασε γι α το γεγονός ότι δεν έφυγαν όπως έκαναν συνήθως, τους λέει ότι πρέπει να ακούνε το λόγο του Θεού και τα παρακάλεσε ταπεινά να είναι προσεκτικά. Μεταξύ άλλων τους είπε: «αδέλφια μου πουλιά, έχετε πολλούς λόγους για να υμνείτε το δημιουργό σας και πάντοτε να τον αγαπάτε: σας έδωσε τα φτερά για να ντυθείτε, τα φτερά για να πετάτε και ότι έχετε ανάγκη για να ζείτε. Από όλα τα πλάσματα του Θεού, εσείς έχετε την καλύτερη χάρη. Σας έδωσε ως χώρο δικό σας το διάστημα και την καθαρότητά του, δεν έχετε ανάγκη ούτε να σπέρνετε ούτε να θερίζετε, σας έδωσε τροφή και κατοικία χωρίς να πρέπει να φροντίζετε (Μτ. 6,26).Στα λόγια αυτά, αναφέρουν ο ίδιος ο άγιος και οι σύντροφοί του, τα πουλιά εξέφρασαν με τον τρόπο τους μια υπέροχη χαρά: τέντωσαν το λαιμό τους, πετάριζαν, άνοιγαν το ράμφος τους και κοιτούσαν προσεκτικά. Εκείνος πηγαινοερχόταν ανάμεσά τους, χάιδευε με το μανδύα του τα κεφάλια και το σώμα τους. Τέλος τα ευλόγησε, χάραξε πάνω τους το σημείο του σταυρού και τους επέτρεψε να πετάξουν. Συνέχισε το δρόμο του με τους συντρόφους του και πετώντας από χαρά, ευχαρίστησε το Θεό για το ότι αναγνωρίζεται και τιμάται από όλα τα πλάσματά του. Ο Φραγκίσκος δεν ήταν απλός στο πνεύμα, αλλά είχε το χάρισμα της απλότητας, γι αυτό κατηγόρησε εαυτόν για το ότι δεν είχε ακόμα κηρύξει στα πουλιά εφόσον αυτά τα ζώα άκουγαν με τόση προσοχή το λόγο του Θεού. Και από την ημέρα εκείνη δεν παρέλειπε να παροτρύνει όλα τα πουλιά, τα ερπετά ακόμα και τα άψυχα όντα, να δοξάζουν και να αγαπούν το Δημιουργό.
↧