Σκεφτόμουνα πως στης ζωής μου τα μισά
θα ’φευγα για τις πύλες του *άδη·
και θα ’χανα τα χρόνια μου τα υπόλοιπα.
Σκεφτόμουνα πως ποτέ πια
δε θα ’βλεπα τον Κύριο στων ζωντανών τη χώρα
ούτε κανέναν άνθρωπο απ’ όσους σ’ αυτό τον κόσμο κατοικούν.
Κόπηκε απ' το στήριγμά της η ζωή μου μακριά μου έφυγε καθώς σκηνή βοσκού· ειν' η ζωή μου σαν το υφαντό που στου αργαλειού τυλίχτηκε τον κύλινδρο κι ο υφαντής τού κόβει τα στημόνια. Απ' το πρωί ως το δειλινό θα μ' έχεις πια αποτελειώσει, Κύριε.
Για σένα, Κύριε, θα ζήσει η καρδιά μου
και θα ζωογονηθεί το πνεύμα μου·
θεράπευσέ με,
φέρε με πάλι στη ζωή.
↧