Αν κάποιος ζυμώσει αλεύρι χωρίς να βάλλει μαγιά, μπορεί να κάνει μεγάλη προσπάθεια, να ζυμώνει και να προσπαθεί, το ζυμάρι δεν θα φουσκώσει και δεν θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί για τροφή. Αλλά αν ανακατέψει στο ζυμάρι τη μαγιά, η μαγιά επηρεάζει όλο το ζυμάρι και το κάνει να φουσκώσει ολόκληρο, όπως στην παραβολή του Κυρίου για τη Βασιλεία… συμβαίνει το ίδιο για το κρέας: όση φροντίδα και αν πάρει κανείς, αν παραμελήσει κάποιος να βάλλει αλάτι για τη συντήρησή του, θα μυρίσει άσκημα και θα είναι ακατάλληλο για τροφή. Με παρόμοιο τρόπο, φαντάσου ολόκληρη την ανθρωπότητα όπως το κρέας ή το ζυμάρι, και σκέψου ότι η θεϊκή φύση του Αγίου Πνεύματος είναι το αλάτι και η μαγιά που προέρχονται από ένα άλλο κόσμο. Αν η ουράνια μαγιά του Πνεύματος και το καλό αλάτι της θεϊκής φύσης… δεν επέμβουν στην ταπεινωμένη ανθρώπινη φύση και δεν ανακατευτούν μαζί της, η ψυχή δεν θα χάσει ποτέ την κακιά μυρωδιά της αμαρτίας και δεν θα φουσκώσει χάνοντας το βάρος και το ελάττωμα «του ζυμαριού της κακίας» (1Κορ. 5,7)… Αν η ψυχή στηρίζεται μόνο στη δική της δύναμη και θεωρεί τον εαυτό της ικανό να αποκτήσει από μόνη της την πλήρη επιτυχία χωρίς τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, κάνει μεγάλο λάθος, δεν είναι κατάλληλη για τα μέρη του ουρανού, δεν είναι κατάλληλη για τη Βασιλεία… Αν ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν πλησιάσει στο Θεό, δεν απαρνηθεί τον κόσμο, δεν αναμένει με ελπίδα και υπομονή τα αγαθά από μια ξένη φύση, δηλαδή από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, αν ο Κύριος δεν εγκαθιστά άνωθεν τη δική του θεϊκή ζωή στην ψυχή, ο άνθρωπος αυτός δεν θα γευτεί ποτέ την αληθινή ζωή… Απεναντίας, αν έχει λάβει τη χάρη του Πνεύματος, αν δεν αποστρέφεται, αν δεν την προσβάλλει με την αδιαφορία του και τις κακές πράξεις του, αν, επιμένει με προσκαρτερία στον αγώνα, αν «δεν θλίβει το Πνεύμα» (Εφ. 4,30) θα έχει την ευτυχία να αποκτήσει την αιώνια ζωή.
↧