Αγαπητή μου Meg, δεν μπορώ να μην έχω εμπιστοσύνη στο Θεό, πάντως αισθάνομαι ότι ο φόβος θα μπορούσε να με καταλάβει. Θα θυμάμαι ότι ο άγιος Πέτρος, εξαιτίας της λίγης πίστης του, άρχισε να βυθίζεται κάτω από το δυνατό αέρα, και θα κάνω όπως εκείνος: θα καλέσω το Χριστό και θα του ζητήσω βοήθεια. Έτσι ελπίζω ότι θα πιάσει το χέρι μου, θα με πιάσει και δεν θα μ’ αφήσει να βυθιστώ στη σκοτεινή θάλασσα. Και αν μου επιτρέψει να παίξω το ρόλο του Πέτρου στη μετέπειτα ζωή του, και πέσω εντελώς, ορκιζόμενος και οργιζόμενος (αλλά είθε ο Κύριός μας, μέσα από την τρυφερή ευσπλαχνία του, να με προφυλάξει, ώστε παρόμοια πτώση να με βλάψει μάλλον από το να επιφέρει κάποιο όφελος) […], αν επιτρέψει να πέσω, ελπίζω όμως ότι η καλοσύνη του θα ρίξει επάνω μου, όπως πάνω στον Πέτρο, ένα βλέμμα γεμάτο συμπόνια (βλ. Λκ 22, 51) και θα με ανυψώσει ώστε εκ νέου να μπορώ να ομολογώ την αλήθεια και να ελευθερώσω τη συνείδησή μου. Ελπίζω ακόμη, ότι θα με βοηθήσει να υπομείνω γενναία την τιμωρία και την εντροπή παρόμοιας απάρνησης. Εν συντομία, αγαπητή μου Margot, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι, εκτός από αμαρτία εκ μέρους μου, ο Θεός δεν θα με εγκαταλείψει. Με κάθε ελπίδα και ασφάλεια, θα εμπιστευτώ ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον […]. Επομένως, αγαπητή μου κόρη, να διατηρείς ένα υψηλό φρόνιμα, και μην αφήσεις τον εαυτό σου να ταραχτεί για ότι μπορεί να μου συμβεί σ’ αυτό τον κόσμο. Τίποτα δεν μπορεί να μου συμβεί χωρίς να το θέλει ο Θεός. Και είμαι βέβαιος, ό, τι και αν συμβεί, όσο κακό και αν φανεί, θα είναι σίγουρα το καλύτερο.
↧