Η αμαρτία είναι πριν απ’ όλα προσβολή προς το Θεό, σταματά την ενότητα μαζί του. Αλλά οδηγεί επίσης στην διακοπή ενότητας της Εκκλησίας. Είναι ο λόγος για τον οποίο η μεταστροφή φέρνει συνάμα την άφεση του Θεού και τη συμφιλίωση με την Εκκλησία, αυτό που εκφράζει και πραγματοποιεί με τη λειτουργική το μυστήριο της μετάνοιας και της συμφιλίωσης. Ο Θεός μόνος συγχωρεί τις αμαρτίες (Μκ. 2,7). Επειδή ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, λέει για τον εαυτό του: «Ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες πάνω στη γη». (Μκ.2, 10), και ασκεί αυτή τη θεϊκή εξουσία: «Οι αμαρτίες σου είναι συγχωρημένες» (εδ. 5 και Λκ. 7,48). Και ακόμη, με τη θεϊκή του εξουσία, δίνει στους ανθρώπους το δικαίωμα να ασκούν αυτή την εξουσία στο όνομά του (Ιω. 20, 21…). Ο Χριστός θέλησε η Εκκλησία του ολόκληρη, στην προσευχή του, στη ζωή του, στην αποστολή του, το σημείο και το εργαλείο της συγνώμης και της συμφιλίωσης, τις οποίες μας κέρδισες στην τιμή του αίματός του. Εμπιστεύτηκε όμως αυτή την αποστολή της άφεσης στην αποστολή του ιερατείου. Εκείνος που είναι φορτισμένος με την αποστολή της συμφιλίωσης» (2Κορ. 5,18). Ο απόστολος είναι σταλμένος «στο Όνομα του Χριστού» και «είναι ο ίδιος ο Θεός» που, διαμέσου αυτού παροτρύνει και ικετεύει «Επιτρέψετε να συμφιλιωθείτε με το Θεό» (εδ. 20). Στη διάρκεια της δημόσιας ζωής του, ο Ιησούς όχι μόνο συγχώρησε αμαρτίες, αλλά φανέρωσε επίσης και το αποτέλεσμα αυτής της άφεσης: ενσωμάτωσε τους συγχωρημένους αμαρτωλούς στη κοινότητα του λαού του Θεού απ’ όπου η αμαρτία τους είχε αποκλήσει. Ένα δυνατό σημάδι του γεγονότος είναι ότι ο Ιησούς αποδεχόταν τους αμαρτωλούς στο τραπέζι του (Μκ. 2,16), χειρονομία που εκφράζει με τον πιο δυνατό τρόπο την άφεση από το Θεό και την επιστροφή στους κόλπους του λαού του Θεού. (βλ. Λκ.15 και Λκ. 19.9).
↧