«Φωνάξετςε τους καλεσμένους στο γάμο, τα πάντα είναι έτοιμα». Αλλά οι καλεσμένοι προφασίστηκαν: «ένας θα πήγαινε στο χωράφι του, ένας άλλος στο εμπόριό του» […] Αυτή την εντυπωσιακή πολυπραγμοσύνη και αυτή τη συνεχόμενη απασχόληση που αναστατώνει τον κόσμο, δυστυχώς τη βλέπουμε πολύ συχνά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ό,τι αφορά την ενδυμασία, τη διατροφή, την οικοδομή και πολλά ακόμη είναι τόσο συχνή που σου ταράζει το μυαλό: Τα μισά θα ήσαν υπεραρκετά. Αυτή η ζωή δεν έπρεπε παρά να είναι ένα πέρασμα προς την αιωνιότητα. […] Με όλες τις δυνάμεις θα έπρεπε να πάρουμε τις αποστάσεις μας από αυτή την υπερβολική δραστηριότητα και από την πληθώρα όσων δεν είναι απόλυτα αναγκαία, και να αυτοσυγκεντρωθούμε, να προσκολληθούμε στην κλήση μας, για να γνωρίσουμε που, πως και με ποιο τρόπο, ο Κύριος μας κάλεσε, τον ένα στον εσωτερικό διαλογισμό, τον άλλο στη δραστηριότητα, ένα τρίτο […] στην εσωτερική ανάπαυση μέσα στην ήρεμη σιωπή των θεϊκών πεδίων, με την ενότητα του πνεύματος. Ακόμη και αυτούς τους τελευταίους ο Θεός τους καλεί ενίοτε σε εξωτερική δραστηριότητα, ενίοτε στην εσωτερική, σύμφωνα με τη θεία βούληση, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι προσεκτικός στο θείο κάλεσμα. […] Αν ο άνθρωπος που καλείται εσωτερικά στην ευγενή και εσωτερική σιωπή ήθελα εξαιτίας αυτού, να αποστασιοποιείται συνεχώς από κάθε έργο αγάπης, δεν θα ήταν καλό. Και δυστυχώς σήμερα πολύ σπάνια υπάρχουν εκείνοι που επιθυμούν να επιδοθούν σε σπάνια έργα αγάπης […]. Το Ευαγγέλιο αφηγείται ότι ο κύριος βρήκε ένα από τους καλεσμένους να παρακάθεται στο συμπόσιο χωρίς ένδυμα γάμου. […] Το ένδυμα απουσίαζε από αυτό τον προσκεκλημένο, είναι η καθαρή, αγνή, αληθινή και θεϊκή αγάπη, αυτή η προσπάθεια αναζήτησης του Θεού που αποκλείει κάθε φιλαυτία και ό, τι είναι ξένο προς το Θεό, που δεν αναζητά παρά το Θεό. […] Σ’ εκείνους που αναζητούν τον εαυτό τους ο Κύριός μας τους λέει: «Φίλε, πως παρουσιάστηκες εδώ, χωρίς το ένδυμα της αληθινής αγάπης;» Αναζήτησαν τα δώρα του Θεού και όχι τον ίδιο το Θεό.
↧