Οι άγγελοι και οι άνθρωποι δημιουργήματα με νοημοσύνη, οφείλουν να πορευτούν προς τον έσχατο προορισμό τους με ελεύθερη επιλογή και με αγάπη προτίμησης. Μπορούν επομένως να παραστρατήσουν. Πράγματι, αμάρτησαν. Έτσι το ηθικό κακό μπήκε στον κόσμο, χωρίς σύγκριση με το φυσικό κακό. Ο Θεός δεν είναι, με κανένα τρόπο, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα, η αιτία του ηθικού κακού. Το επιτρέπει όμως, σεβόμενος την ελευθερία του πλάσματός του και παραδόξως, μπορεί να οδηγήσει σε καλό […] Από το μεγαλύτερο ηθικό κακό που υπήρξε ποτέ, η απόρριψη και η καταδίκη σε θάνατο του Υιού του Θεού, που προκάλεσαν οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων, ο Θεός, με την υπεράφθονη χάρη του (βλ. Ρωμ. 5,20), έβγαλε το μεγαλύτερο από όλα τα αγαθά: το Χριστό στη δόξα του και τη λύτρωσή μας. Το κακό δεν είναι γι αυτό καλό. «Τα πάντα συμβάλλουν στο καλό για εκείνους που που αγαπούν το Θεό» (Ρωμ. 8,28). Η μαρτυρία των αγίων δεν σταματά να επιβεβαιώνει αυτή την αλήθεια. Για παράδειγμα, η αγία Αικατερίνη λέει σε «εκείνους που σκανδαλίζονται και επαναστατούν για ό, τι τους συμβαίνει»: «Τα πάντα πηγάζουν από την αγάπη, τα πάντα προορίζονται για τη σωτηρία του ανθρώπου, ο Θεός δεν κάνει τίποτα, παρά μόνο γι αυτό το σκοπό» […] Και η Κθρία Julian of Norwich: «Έμαθα λοιπόν, με τη χάρη του Θεού, ότι όφειλα να μείνω σταθερή στην πίστη, και να πιστεύω όχι με λιγότερη επιμονή ότι όλα τα πράγματα θα γυρίσουν στο καλό […] Και θα δεις ότι όλα θα αποβούν καλά». «Thou shalt see thyself that all manner of thing shall be well». Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός είναι ο Κύριος του κόσμου και της ιστορίας. Αλλά οι δρόμοι της πρόνοιάς του μας είναι συχνά άγνωστοι. Μόνο στο τέρμα, όταν θα τερματίσει η μερική γνώση μας, όταν θα δούμε το Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο» (1Κορ. 13,12), που οι δρόμοι θα μας είναι εντελώς γνωστοί, με τους οποίους, ακόμη και μέσα από τα δράματα του κακού και της αμαρτίας, ο Θεός θα έχει οδηγήσει τη δημιουργία του μέχρι την ολοκληρωτική ανάπαυση του τελικού Σαββάτου, εν όψει του οποίου δημιούργησε τον ουρανό και τη γη.
↧