Εφόσον η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, προς τον Ισραήλ, τον εκλεκτό λαό, παρουσιάζεται από τους προφήτες ως την αγάπη του Νυμφίου προς τη Νύμφη, η αναλογία αυτή εξηγεί την «γαμήλια ποιότητα και το θεϊκό χαρακτήρα και όχι τον ανθρώπινο, της αγάπης του Θεού: «Ο Δημιουργός σου είναι ο Νυμφίος σου […] τον αποκαλούμε Θεό όλης της γης» (Ησ. 54,5). Οφείλουμε να πούμε το ίδιο για τη γαμήλια αγάπη του Χριστού Λυτρωτή: «Διότι ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο που έδωσε το μονογενή Υιό του» (Ιω. 3,16). Πρόκειται επομένως για την αγάπη του Θεού που εκφράζεται μέσα από τη λύτρωση που πραγματοποίησε ο Χριστός. […] Σύμφωνα με την Επιστολή προς τους Εφεσίους, η νύμφη είναι η Εκκλησία, όπως σύμφωνα με τους προφήτες η νύμφη ήταν ο Ισραήλ: πρόκειται επομένως για ένα θέμα συλλογικό, και όχι για ένα μεμονωμένο πρόσωπο. Το συλλογικό αντικείμενο είναι ο Λαός του Θεού, δηαλαδή μια κοινότητα που αποτελείται από πολλά πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες. «Ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία» (5,25), ως κοινότητα, ως Λαό του Θεού και, ταυτόχρονα, αγάπησε καθένα από τα πρόσωπα αυτής της Εκκλησίας. […] Πράγματι, ο Χριστός εξαγόρασε κάθε άνδρα και κάθε γυναίκα, όλους χωρίς εξαίρεση. Με τη Λύτρωση, είναι ακριβώς αυτή η αγάπη του Θεού που εκφράζεται, και είναι δι αυτής που πραγματοποιείται μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας και του κόσμου ο γαμήλιος χαρακτήρας αυτής της αγάπης. Ο Χριστός μπήκε σ’αυτή την ιστορία και παραμένει ως ο Νυμφίος «που παρέδωσε τον εαυτό του» (εδ. 25). «Παραδίνομαι» γίνομαι δωρεά χωρίς συμφέροντα με τον πιο ριζικό και ολοκληρωτικό τρόπο: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη» (Ιω.15,13). Με αυτή την αντίληψη, χάρη στην Εκκλησία, όλοι οι άνθρωποι – οι άνδρες και οι γυναίκες – καλούνται να είναι Νύμφη του Χριστού, Λυτρωτή του κόσμου.
↧