Ας ελπίζουμε, ας ελπίζουμε, εμείς όλοι που κλαίμε, που χύνουμε δάκρυα αθώα, ας ελπίζουμε, αν κλαίμε τους πόνους του σώματός μας ή της ψυχής μας: μας χρησιμεύουν για καθαρτήριο, ο Θεός τα χρησιμοποιεί […] για να υψώσουμε τα μάτια μας προς Εκείνον, για να μας εξαγνίσει, να μας εξαγιάσει. Ας ελπίζουμε, ακόμη περισσότερο αν κλαίμε για τις αμαρτίες των άλλων, γιατί η αλληλεγγύη αυτή μας εμπνέεται από το Θεό και του αρέσει. Ας ελπίζουμε ακόμη περισσότερο αν κλαίμε για τις αμαρτίες μας, γιατί αυτή τη μετάνοια τη βάζει ο Θεός μέσα στις ψυχές μας. Ας ελπίζουμε ακόμη περισσότερο αν κλαίμε με μια καρδιά καθαρή για τις αμαρτίες των άλλων, διότι αυτή η αγάπη της δόξας του Θεού και του εξαγιασμού των ψυχών εμπνέονται από το Θεό και είναι μεγάλες χάρες. Ας ελπίζουμε, αν κλαίμε από επιθυμία να δούμε το Θεό και από λύπη μην χωριστούμε από εκείνον. Διότι αυτή η αγάπη γεμάτη έρωτα είναι έργο του Θεού μέσα μας. Ας ελπίζουμε ακόμη περισσότερο αν κλαίμε μόνο και μόνο επειδή αγαπάμε, χωρίς να επιθυμούμε τίποτα ούτε να φοβόμαστε τίποτα, επιθυμώντας μόνο αυτό που θέλει ο Θεός και μόνο αυτό, ευτυχισμένοι για τη δόξα του, υποφέροντας για τα περασμένα Πάθη του, κλαίγοντας από συμπόνια στην ανάμνηση του Πάθους του, ενίοτε από χαρά για την Ανάληψή του και για τη δόξα του, ενίοτε απλά από συγκίνηση για την αγαπάμε μέχρι θανάτου! Γλυκύτατε Ιησού, κάνε με να κλαίω για όλες αυτές τις αιτίες, κάνε με να κλαίω όλα τα δάκρυα που σκορπούν την αγάπη εν Σοι, από Σένα και για Εσένα, Αμήν.
↧