Διανύουμε τη διαδρομή αυτής της ζωής αγνοώντας τις καλές πράξεις και στην αβεβαιότητα της δοκιμασίας που είναι ο θάνατος. Το ταξίδι μας μέσα στον κόσμο φορτωμένοι με ένα φορτίο αμαρτωλής αμέλειας. (…) Ξαφνικά προς Ανατολάς, συναντήσαμε μια πηγή ζωντανού νερού που δεν περιμέναμε. Και ενώ πορευόμαστε προς αυτήν, η φωνή του Θεού ακούστηκε, φωνάζοντάς μας: «Εσείς που διψάτε, ελάτε στο νερό!» (Ησ. 55,1). Βλέποντάς μας να πλησιάζουμε, φορτωμένους με αποσκευές, φωνάζει και πάλι: «Ελάτε σ’ Εμένα εσείς που κοπιάζετε και είσαστε φορτωμένοι, εγώ θα σας αναπαύσω». Και έχοντας ακούσει αυτή τη φωνή γεμάτη καλοσύνη, πετάξαμε τις αποσκευές μας στη γη. Πιεσμένοι από τη δίψα, πέσαμε κατά γης για να αντλήσουμε με βουλιμία από την πηγή, ήπιαμε απί μακρόν, και σηκωθήκαμε ανανεωμένοι. Μετά, αφού σηκωθήκαμε, μείναμε έτσι εκστατικοί, από την αφθονία της χαράς μας. Κοιτάζαμε το φορτίο που είχαμε με δυσκολία σηκώσει κατά την πορεία μας και αυτές τις αποσκευές που μας είχανε κουράσει μέχρι το θάνατο, ευρισκόμενοι σε άγνοια. Και ενώ είχαμε αφαιρεθεί από τις σκέψεις μας, ακούσαμε και πάλι τη φωνή που προερχόταν από την πηγή που μας δώρισε τη ζωή: «Πάρετε επάνω σας το ζυγό μου, ακολουθήσετε το δίδαγμά μου, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε την ανάπαυση για τις ψυχές σας. Ο ζυγός μου είναι εύκολος και το φορτίο μου ελαφρύ». Σ΄ αυτές τις λέξεις είπαμε ο ένας στον άλλο: «Δεν επανερχόμαστε προς τα πίσω, εφόσον βρήκαμε μια τόσο ωραία πηγή. (…) Μην ξαναπάρουμε τις αποσκευές των αμαρτιών μας που απορρίψαμε μακριά πηγαίνοντας προς την πηγή του Βαπτίσματος (..). Τώρα δεχτήκαμε τη σοφία του Θεού. (…) Κληθήκαμε στην ανάπαυση από τη φωνή του Κυρίου».
↧