Πρόσμενα με υπομονή τον Κύριο *
κι εκείνος έγειρε πάνω μου.
Μ' ανέσυρε από το λάκκο της φθοράς, απ' της λάσπης το βούρκο· τα πόδια μου τα στήριξε πάνω στο βράχο, τα βήματά μου στέριωσε.
Έβαλε στο στόμα μου ένα νέο άσμα, *
ύμνο για τον Θεό μας.
Πολλοί θα δουν και θα νιώσουν δέος, *
και θα εμπιστευθούν στον Κύριο .
Εγώ είμαι άθλιος και φτωχός, μη με ξεχάσεις, όμως, Κύριε. Εσύ 'σαι βοηθός μου κι ελευθερωτής, Θεέ μου, μην αργήσεις.
↧