«Ο άγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από το Θεό σε μια πόλη της Γαλιλαίας, ονομαζόμενη Ναζαρέτ». Σας έκανε εντύπωση ότι η Ναζαρέτ, αυτή η μικρή πόλη, τιμήθηκε με το μήνυμα ενός μεγάλου Βασιλιά, και τι μήνυμα! Αλλά ένας μεγάλος θησαυρός είναι κρυμμένος σ’ αυτό το συνοικισμό: είναι κρυμμένος από τους ανθρώπους, αλλά όχι από το Θεό. Η Μαρία, αυτή δεν είναι ο θησαυρός του Θεού; Παντού όπου και αν είναι η καρδιά του Θεού την ακολουθεί. Τα μάτια του είναι πάνω της, δεν χάνει από τα μάτια του την ταπεινή δούλη του. Αν ο Υιός τουη Θεού Πατέρα γνωρίζει τον ουρανό, γνωρίζει επίσης και τη Ναζαρέτ. Πώς να μην γνωρίζει την πατρίδα του και την κληρονομιά του; Κατέχει τον ουρανό από τον Πατέρα του και τη Ναζαρέτ από τη Μητέρα του, εφόσον ονομάζεται ταυτόχρονα Υιός του Δαβίδ και Κύριος (Μτ. 22,43 …) «Μη φοβάσαι Μαρία: βρήκες χάρη από το Θεό». Και τι χάρη! Μια χάρη ολοκληρωμένη, μοναδική, ξεχωριστή (…): Τόσο ξεχωριστή που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. (…) Χάρη μοναδική, διότι μόνη, ω Μαρία, είσαι η πληρότητα, χάρη παγκόσμια, εφόσον ό, τι ο Θεός δημιούργησε είναι μέρος αυτής της πληρότητας: «Είσαι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες, και ο καρπός των σπλάχνων σου είναι ευλογημένος» (Λκ. Ι,42). Και είναι για εσένα ο καρπός των σπλάχνων σου αλλά με το διαλογισμό σου φθάνει μέχρι τις ψυχές όλων. (…) Στα σπλάχνα σου ο τόσο πλούσιος Βασιλιάς έγινε ασήμαντος, αυτός ο μεγάλος άρχοντας ταπεινώθηκε, αυτός ο άπειρος Θεός, έγινε μικρός. Έγινε μικρότερος των αγγέλων (Εβρ. 2,7), αληθινός Θεός και Υιός του Θεού, ενσαρκώθηκε. Αλλά για ποιο σκοπό; για να μας εμπλουτίσει όλους με τη φτώχεια του, να μας εξυψώσει με την ταπείνωσή του, να μας μεγαλώσει γινόμενος μικρός, να μας ενώσει στο Θεό γινόμενος άνθρωπος, ώστε να κατορθώσουμε μαζί του να μην είμαστε παρά ένα πνεύμα (2Κορ. 8,9 και 1Κορ. 6,17).
↧