Ο Λόγος υπήρχε από την αρχή, ο Μονογενής Υιός του Θεού. Πριν δημιουργηθούν οι κόσμοι, πριν να υπάρξει ο χρόνος, εκείνος ήταν, στους κόλπους του ουράνιου Πατέρα, Θεός εκ Θεού και Φως εκ Φωτός, υπέρμετρα ευλογημένος για τη γνώση που είχε του Πατέρα και για τη γνώση που έχει ο Πατέρας γι αυτόν, λαβαίνοντας από εκείνον κάθε θεϊκή τελειότητα αλλά για πάντα ένα με εκείνον που τον γέννησε. Όπως λέγεται στην αρχή του Ευαγγελίου: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν στο Θεό και ο Λόγος ήταν Θεός» (…) Θα μπορούσε, είναι αλήθεια όταν ο άνθρωπος αμάρτησε, να παραμείνει στη δόξα που είχε με τον Πατέρα πριν τη δημιουργία του κόσμου. Αλλά αυτή η ανεξιχνίαστη αγάπη που φανερώθηκε στην αρχή της δημιουργίας μας, είναι ανικανοποίητη να βλέπει το έργο της να καταστρέφεται, τον ώθησε να κατέβει από τα σπλάχνα του Πατέρα για να εκπληρώσει το θέλημά του και να επανορθώσει το κακό του οποίου αιτία ήταν η αμαρτία. Με μια ευσπλαχνία ανεξιχνίαστη, ήλθε, ΄χοι ντυμένος με δύναμη, αλλά με αδυναμία, με μορφή ενός δούλου, ως άνθρωπος που πεσμένος που είχε σκοπό να ανορθώσει. Έτσι ταπεινώθηκε, υποφέροντας όλες τις αδυναμίες της φύσης μας, όμοιος με τη δική μας αμαρτωλή σάρκα, όμοιος με τον αμαρτωλό χωρίς όμως την αμαρτία, αγνός από κάθε παράπτωμα, αλλά υποταγμένος στον πειρασμό, και τέλος «υπακούοντας μέχρι το θάνατο, το θάνατο πάνω στο σταυρό» (Φιλ.2,8). (…) Έτσι ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου – θνητός, αλλά όχι αμαρτωλός, κληρονόμος των αδυναμιών μας, όχι των παραπτωμάτων μας, γέννημα της παλαιάς φυλής, αλλά «αρχή της νέας δημιουργίας του Θεού» (βλ. Απ.3,14). Η Μαρία η μητέρα του (…) εκλέχτηκε για να δώσει μια φύση-δημιούργημα σ’ εκείνον που είναι ο Δημιουργός της. Έτσι ήλθε μέσα στον κόσμο όχι πάνω στα νέφη του ουρανού, αλλά γεννημένος στη γη από μια γυναίκα, εκείνος, γιος της Μαρίας και εκείνη μητέρα του Θεού. (…) Ήταν αληθινά Θεός και άνθρωπος, αλλά ένα μόνο πρόσωπο (…) ένας μόνος Χριστός.
↧