Οι άγιοι απόστολοι (…) είδαν πρώτοι το Χριστό πάνω στο σταυρό, έκλαψαν για το θάνατό του, κυριεύτηκαν από φρίκη εμπρός στο μεγαλείο της Ανάστασης, αλλά σύντομα, παρασυρόμενοι από αγάπη από αυτή την εκδήλωση της δύναμής του, δεν είχαν στο εξής κανένα δισταγμό να χύσουν το αίμα τους για να επιβεβαιώσουν την αλήθεια αυτών που είχαν δει. Σκεφτείτε, αδελφοί, αυτό που ζητήθηκε από αυτούς τους ανθρώπους: να πάνε σε όλο τον κόσμο να κηρύξουν ότι ένας άνθρωπος νεκρός αναστήθηκε και ανέβηκε στους ουρανούς, να υποφέρουν για το κήρυγμα αυτής της αλήθειας, ότι άρεσε σε ένα κόσμο ανόητο: στερήσεις, εξορία, αλυσίδες, βασανιστήρια, φωτιά, άγρια θηρία, το σταυρό και το θάνατο. Θα επρόκειτο για ένα αντικείμενο άγνωστο;
Ήταν για τη δόξα του που ο Πέτρος πέθαινε; Για προσωπικό του όφελος; Εκείνος πέθαινε, ένας άλλος τιμήθηκε. Εκείνος είχε θανατωθεί, ένας άλλος τιμήθηκε. Μόνο η φλόγα της αγάπης ενωμένη στην κατάσταση της αλήθειας μπορεί να εξηγήσει παρόμοια τόλμη! Αυτό που κήρυτταν το είχαν δει. Δεν πεθαίνει κανείς για μια αλήθεια για την οποία δεν είναι βέβαιος. Θα έπρεπε να αρνηθούν ότι το είχαν δει; αλλά δεν το αρνήθηκαν: κήρυξαν γι αυτό το νεκρό τον οποίο γνώριζαν ότι ήταν ζωντανός. Γνώριζαν για ποια ζωή θυσίαζαν την παρούσα. Γνώριζαν για ποια ευτυχία υπόφεραν τις παροδικές δοκιμασίες, για ποια αμοιβή ποδοπατούσαν τους πόνους τους. Η πίστη τους! Βάραινα στη ζυγαριά περισσότερο από ολόκληρο τον κόσμο.
↧