Το ευαγγέλιο που μόλις διαβάσαμε μας καλεί να αναζητήσουμε ποιος είναι αυτός ο θερισμός για τον οποίο ο Κύριος λέει: «Ο θερισμός είναι πολύς, αλλά οι εργάτες λίγοι. Προσευχηθείτε τον κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες στο θερισμό’». Είναι τότε που έστειλε πέρα από τους δώδεκα μαθητές που κάλεσε αποστόλους («σταλμένους»), άλλους εβδομήντα. Όλοι, όπως είναι φανερό από τα ίδια του τα λόγια, τους έστειλε να εργαστούν σ’ ένα θερισμό ήδη έτοιμο. Αλλά ποιο θερισμό; δεν πήγαν στο θερισμό των εθνικών, όπου τίποτα δεν είχε σπαρθεί ακόμη. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε ότι ο θερισμός ήταν ανάμεσα στου Ιουδαίους. Είναι για να θερίσουν εκεί όπου ήλθε ο κύριος του θερισμού. Στους άλλους λαούς όχι θεριστές αλλά σπορείς. Στους Ιουδαίους, λοιπόν, ο θερισμός, και αλλού η σπορά. Και είναι θερίζοντας στους Ιουδαίους που διάλεξε τους αποστόλους, ήταν ο καιρός του θερισμού, ήταν ώριμος, γιατί οι προφήτες είχαν σπείρει ανάμεσά τους. (…)
Ο Κύριος δεν είπε στους μαθητές του: «Λέτε ότι το καλοκαίρι είναι ακόμη μακριά. Σηκώσετε τα μάτια και κοιτάξετε τα χωράφια, είναι λευκά για το θερισμό» (Ιω 4,35). Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Μωυσής και οι προφήτες κόπιασαν, κόπιασαν για να σπείρουν το σπόρο. Με τον ερχομό του, ο Κύριος βρήκε το θερισμό ώριμο, και έστειλε θεριστές με το δρεπάνι του Ευαγγελίου.
↧