«Το Βασίλειο των ουρανών μοιάζει με σπόρο μουστάρδας που ένας άνθρωπος έσπειρε στο χωράφι του, φυτρώνοντας, γίνεται σαν ένα δένδρο ώστε τα πουλιά να έρχονται να ξεκουράζονται στα κλαδιά του» (Μτ. 13,31). Αυτός ο μικρός σπόρος είναι για εμάς το σύμβολο του Ιησού Χριστού, ο οποίος όταν τοποθετήθηκε στη γη όπου τον έθαψαν μετά από λίγο βγαίνει με την ανάστασή του, όρθιος όπως ένα δέντρο. Μπορούμε να πούμε ότι όταν πέθανε, ήταν ωσάν ένας μικρός σπόρος. Υπήρξε ένας σπόρος με την ταπείνωση της σάρκας του, και ένα μεγάλο δέντρο με τη δόξα της μεγαλειότητάς του. Υπήρξε ένας μικρός σπόρος όταν παρουσιάστηκε σ’ εμάς παραμορφωμένος, και ένα δέντρο με την ανάστασή του, όπως ο ωραιότερος των ανθρώπων (Ψ. 44,3) Τα κλαδιά αυτού του μυστηριώδους δέντρου είναι οι άγιοι ιεροκήρυκες του Ευαγγελίου, για τους οποίους ένας ψαλμός μας φανερώνει τις διαστάσεις του : «Η φήμη τους απλώθηκε σε όλο το σύμπαν και τα λόγια τους στα πέρατα της γης.» (Ψ. 19,5 & Ρωμ. 10,18). Τα πουλιά αναπαύονται στα κλαδιά του όταν οι ψυχές των δικαίων έχουν εξυψωθεί από τις έλξεις της γης, στηριζόμενες στα φτερά της αγιοσύνης, και βρίσκουν στα λόγια των ιεροκηρύκων του Ευαγγελίου την παρηγοριά που έχουν ανάγκη την ώρα του κόπου και της κόπωσης αυτής της ζωής.
↧