Είναι η πίστη που αγγίζει το Χριστό, είναι η πίστη που τον βλέπει. Δεν είναι το σώμα μας που τον αγγίζει, δεν είναι τα μάτια της φύσης μας που τον αντιλαμβάνονται. Διότι το να δεις χωρίς την αντίληψη, ισοδυναμεί με το να μη βλέπεις. Το να ακούς χωρίς να καταλαβαίνεις, είναι σαν να μην ακούς, ούτε να αγγίζεις αν δεν αγγίζεις με την πίστη (…) Αν προσέξουμε το μέγεθος της πίστης μας και αν κατανοούμε το μεγαλείο του Υιού του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι σε σχέση με εκείνο δεν αγγίζουμε παρά την άκρη του ενδύματος, το πάνω μέρος του ενδύματος δεν το φθάνουμε. Αν λοιπόν, και εμείς θέλουμε να θεραπευτούμε, ας αγγίξουμε με την πίστη την άκρη του Χριστού. Δεν αγνοεί εκείνους που τον αγγίζουν, ποιος τον αγγίζει όταν γυρνά να δει. Γιατί ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τα μάτια για να δει. Δεν έχει σωματικές αισθήσεις, αλλά κατέχει αφ’ εαυτού του τη γνώση όλων των πραγμάτων. Μακάριος επομένως όποιος αγγίζει την άκρη του Λόγου : γιατί ποιος μπορεί να τον συλλάβει ολόκληρο ;
↧