Η αλήθεια που λέει ότι ο άνθρωπος με την εργασία του συμμετέχει στο έργο του Θεού Δημιουργού του, υπογραμμίστηκε ιδιαίτερα από τον Ιησού Χριστό, εξε αιτίας εργασίας πολλοί ακροατές του στη Ναζαρέτ «εντυπωσιάστηκαν και έλεγαν: ‘Από πού κατέχει όλα αυτά; ποιος του έδωσε όλη αυτή τη σοφία; (…) αυτός δεν είναι ο ξυλουργός;» Πράγματι, ο Ιησούς ανάγγελλε αλλά προπάντων έβαζε σε εφαρμογή το Ευαγγέλιο που του είχε εμπιστευτεί, τα λόγια της αιώνιας σοφίας. Για το λόγο αυτό, επρόκειτο πράγματι για το «ευαγγέλιο της εργασίας» γιατί εκείνος που το ανάγγελλε ήταν ο ίδιος εργαζόμενος, ένας βιοτέχνης όπως ο Ιωσήφ της Ναζαρέτ. Ακόμη και αν δεν βρίσκουμε στα λόγια του Χριστού την εντολή της εργασίας και των μέσων ζωής (Μτ. 6,25-34) – η ζωή του είναι εύγλωττη και χωρίς περιστροφές: ανήκει στον κόσμο της εργασίας, εκτιμά και σέβεται την εργασία του ανθρώπου. Θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα: κοιτάζει με αγάπη αυτή την εργασία και τις διάφορες εκφράσεις της, βλέποντας στην καθεμιά ένα ξεχωριστό τρόπο να εκφράσει την ομοιότητα του ανθρώπου με το Θεό Δημιουργό και Πατέρα. Δεν είναι ο ίδιος που λέει: «Ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός» (Ιω. 15,1); (…) Στις παραβολές του για τη Βασιλεία του Θεού, ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται συχνά στην εργασία: αυτήν του βοσκού, του ψαρά, του εμπόρου, του εργάτη. Μιλάει επίσης για τις διάφορες εργασίες των γυναικών. Παρουσιάζει την αποστολή με την εικόνα της χειρονακτικής εργασίας των θεριστών ικαι των ψαράδων (…) [Αυτό] είναι το μεγάλο, αν και διακριτικό, ευαγγέλιο της εργασίας που συναντούμε στη ζωή του Χριστού και στις παραβολές του, σε ό, «τι ο Ιησούς έκανε και δίδαξε» (Πραξ. 1.1).
↧