Όταν βλέπω τους ουρανούς σου, έργο των δακτύλων σου, *
τη σελήνη και τ’ αστέρια που εσύ τα στερέωσες,
τί είναι ο άνθρωπος για να τον θυμάσαι, *
ή ο υιός του ανθρώπου για να τον φροντίζεις;
Τον έπλασες λίγο κατώτερο από τους αγγέλους, †
με δόξα και τιμή τον στεφάνωσες *
κι εξουσία του έδωσες στα έργα των χεριών σου.
Όλα τα υπέταξες κάτω από τα πόδια του, †
τα πρόβατα και τα βόδια όλα, *
ακόμη και τα ζώα τ’ άγρια,
τα πουλιά του ουρανού και τα ψάρια της θάλασσας, *
κι ό,τι διασχίζει τους θαλάσσιους δρόμους.
↧