Η θεϊκή δύναμη που ο άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάσει, κατέβηκε, περιβεβλημένη με ένα σώμα που μπορεί κανείς να το αγγίξει, ώστε οι φτωχοί να την αγγίξουν, ώστε αγγίζοντας την ανθρώπινη φύση του Χριστού, να προσεγγίσουν την θεότητά του. Με τα δάκτυλα της σάρκας, ο κωφάλαλος αντιλήφθηκε ότι του άγγιξαν τα αυτιά και τη γλώσσα. Μέσα από τα δάχτυλα που ένας μπορεί να αγγίξει, μπόρεσε να γνωρίσει τη θεότητα που είναι απλησίαστη όταν ο δεσμός της γλώσσας του δεν υπήρχε και όταν οι κλειστέ πόρτες των αυτιών του ανοίχτηκαν. Γιατί ο αρχιτέκτονας και ο δημιουργός του σώματος τον πλησίασε, και με ένα γλυκό λόγο, δημιούργησε χωρίς πόνο το άνοιγμα των κουφών αυτιών του, τότε και το κλειστό στόμα του, ανίκανο να φέρει στο φως το λόγο του, έφερε στον κόσμο τη δοξασία προς εκείνον που έκανε να καρποφορήσει τη στειρότητα του.
Καθώς επίσης ο Κύριος κατασκεύασε λάσπη με το σάλιο του και την τοποθέτησε στα μάτια του εκ γενετής τυφλού (Ιω. 9,6), για να δώσει να καταλάβουμε το κάτι του έλειπε, όπως στον κωφάλαλο. Μια εκ γενετής ατέλεια της ανθρώπινης φύσης αφαιρέθηκε χάρη στη μαγιά που έρχεται από το τέλειο σώμα του. (…) Για να συμπληρώσει αυτό που έλειπε σ’ αυτά τα ανθρώπινα σώματα, έδωσε κάτι από τον εαυτό του, με τον ίδιο τρόπο που δίνεται ως τροφή [στην ευχαριστία]. Είναι με αυτό τον τρόπο που εξαφανίσει τα ελαττώματα και ανασταίνει νεκρούς, για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι, χάρη στο σώμα του «όπου κατοικεί η πληρότητα της θεότητας» (Κολ. 2,9), οι ελλείψεις της ανθρώπινης φύσης μας συμπληρώνονται και ότι η αληθινή ζωή δίνεται στους θνητούς εξ αιτίας αυτού του σώματος όπου κατοικεί η αληθινή ζωή.
↧