Την αρετή που ο Κύριος ανταμείβει, την αρετή που επαινεί, Είναι σχεδόν πάντοτε η πίστη. Μερικές φορές, επαινεί την αγάπη, όπως στη Μαγδαληνή (Λκ.7,47). Μερικές φορές την ταπεινοσύνη, αλλά αυτά τα παραδείγματα είναι σπάνια. Είναι σχεδόν πάντοτε την πίστη που λαβαίνει από αυτόν την ανταμοιβή της και τον έπαινό της. Γιατί; Χωρίς αμφιβολία διότι η πίστη είναι η αρετή αν όχι η υψηλότερη ( η αγάπη περνάει πρώτη), τουλάχιστο η πιο σημαντική, γιατί είναι το θεμέλιο όλων των άλλων, συμπεριλαμβανόμενης και της αγάπης, και επίσης γιατί είναι η πιο σπάνια. Το να έχει κανείς αληθινά την πίστη, η πίστη που εμπνέει όλες τις πράξεις, αυτή η πίστη η επουράνια που απογυμνώνει τον κόσμο από τη μάσκα του και φανερώνει το Θεό στα πάντα, που εξανεμίζει κάθε αδυνατότητα, που κάνει τις λέξεις ανησυχία, κίνδυνο και φόβο, να μην έχουν πλέον νόημα, που σε κάνει να βαδίζεις μέσα στη ζωή με ηρεμία, ειρήνη και βαθειά χαρά, όπως ένα παιδί στο χέρι της μητέρας του, που επιφέρει στην ψυχή μια απόλυτη αποστασιοποίηση από όλα τα ορατά πράγματα, τα οποία αντιμετωπίζει ως ένα τίποτα και παιδαριώδη, η οποία δίνει μια τέτοια εμπιστοσύνη μέσα στην προσευχή, την εμπιστοσύνη ενός παιδιού που ζητά κάτι ορθό από τον πατέρα του, την πίστη αυτή που φανερώνει, «πέρα από το να κάνεις ένας το περισσότερο καλό που μπορεί, τα άλλα πράγματα, ως πράγματα που οφείλουν, χωρίς εξαίρεση, να μας βοηθούν για να κερδίσουμε τον ουρανό, αινώντας το Θεό εξαιτίας τους, κι εμάς με το να μας υπηρετούν ή με το να τα στερούμαστε - αυτή την πίστη που μας κάνει να διαβλέπουμε το μεγαλείο του Θεού, και τη δική μας μικρότητα, που μας κάνει να αναλαβαίνουμε χωρίς δισταγμό, χωρίς να κοκκινίζουμε, χωρίς φόβο, χωρίς ποτέ να οπισθοχωρούμε, για ότι είναι ευάρεστο στο Θεό: Ω! πόσο σπάνια είναι αυτή η πίστη! Ω Θεέ δώσε μου αυτή την πίστη! Θεέ μου, πιστεύω, αλλά αύξησε την πίστη μου! Θεέ μου, κάνε να πιστεύω και να αγαπώ.
↧