«Αγαπητέ μου είναι ένα τσαμπί σταφύλι της Κύπρου, μέσα στο αμπέλι του ΕnGaddi» (Ασμ. 1,14). (…) Αυτό το θεϊκό σταφύλι καλύπτεται από λουλούδια πριν από το Πάθος και χύνει το καρσί του στο Πάθος. (…) Πάνω στο κλήμα, το τσαμπί δεν έχει πάντοτε την ίδια μορφή, αλλάζει σύμφωνα με το χρόνο: ανθίζει, φουσκώνει, ωριμάζει, τέλος ολοκληρωτικά ώριμο γίνεται κρασί. Το αμπέλι υπόσχεται με τον καρπό του: δεν είναι ακόμη ώριμος, σε σημείο να δώσει το κρασί, αλλά περιμένει την συντέλεια του χρόνου. Παρόλα αυτά, δεν είναι απόλυτα ανίκανο να μας ευχαριστήσει. Πράγματι, πριν από τη γεύση ευφραίνει την οσμή, με την αναμονή των μελλοντικών αγαθών, και σαγηνεύει τις αισθήσεις της ψυχής με τα αρώματα της ελπίδας. Διότι η απόλυτη βεβαιότητα της χάρης που ελπίζουμε, αποβαίνει ευχαρίστηση ήδη για εκείνους που αναμένουν με επιμονή. Συμβαίνει το ίδιο με το σταφύλι της Κύπρου που υπόσχεται το κρασί πριν να ωριμάσει: με τον ανθό – π ανθός του είναι η ελπίδα – μας δίνει τη βεβαιότητα της μελλοντικής χάρης. (…) Εκείνος του οποίου η θέληση βρίσκεται σε αρμονία με εκείνη του Κυρίου, επειδή « τη μελετά μέρα και νύχτα», γίνεται σαν ένα δέντρο «φυτεμένο δίπλα σε ένα ρέμα, και δίνει τον καρπό στην εποχή του, και δεν χάνει ποτέ το φύλλωμά του» (Ψ. 1,1-3). Είναι γι αυτό που το αμπέλι του Νυμφίου, που ρίζωσε στη γόνιμη γη του Gaddi, δηλαδή στο βάθος της ψυχής, που είναι ποτισμένη και εμπλουτισμένη με τα θεία διδάγματα, παράγει αυτό το ολοζώντανο τσαμπί και αναπτυγμένο ώστε να μπορεί να θαυμάσει τον κηπουρό του και τον αμπελουργό του. Μακάρια αυτή η καλλιεργημένη γη της οποίας ο ανθός αναπαράγει την ομορφιά του Νυμφίου! Εφόσον ο τελευταίος είναι το αληθινό φως, η αληθινή ζωή και η αληθινή δικαιοσύνη (…) και πολλές άλλες αρετές ακόμη, εφόσον κάποιος με τα έργα του, αποβαίνει όμοιος με το Νυμφίο, όταν κοιτάζει το τσαμπί της συνείδησής του, βλέπει εκεί τον ίδιο τον Νυμφίο, γιατί αντανακλά το φως της αλήθειας μέσα από μια φωτεινή ζωή και αμόλυντη. Είναι γι αυτό που το γόνιμο αυτό αμπέλι λέει: «Το τσαμπί μου ανθίζει και ωριμάζει» (βλ. Άσμ. 7,13). Ο Νυμφίος είναι προσωποποιημένος σ’ αυτό το αληθινό τσαμπί που είναι δεμένο πάνω στο ξύλο, του οποίου το αίμα αποβαίνει πόση της σωτηρίας για εκείνους που χαίρονται για τη σωτηρία τους.
↧