Εκείνος που λέει αυτά τα λόγια βρίσκεται κατά γης. Συνειδητοποιεί την πτώση του, συνειδητοποιεί την καταστροφή του, βλέπει τον εαυτό του τυλιγμένο στην αμαρτία και αναφωνεί: «Θα σηκωθώ και θα επιστρέψω στον πατέρα μου». Από πού προέρχεται αυτή η ελπίδα , αυτή η βεβαιότητα, αυτή η εμπιστοσύνη; από το γεγονός ότι πρόκειται για τον πατέρα του. «έχασα, αναλογίζεται, την ιδιότητα του παιδιού, αλλά εκείνος δεν έχασε την ιδιότητα του πατέρα. Δεν υπάρχει ανάγκη από κάποιο ξένο για να μεσολαβήσει στον πατέρα του: είναι η αγάπη του που επεμβαίνει και μεσολαβεί στο βάθος της καρδιάς του. Τα πατρικά σπλάχνα τον ωθούν να γεννήσει και πάλι το γιό του με τη συγνώμη. Ένοχος θα επιστρέψω λοιπόν σον πατέρα μου» Και ο πατέρας, βλέποντας τον υιό του, καλύπτει αμέσως το σφάλμα του. Στο ρόλο του κριτή προτιμά εκείνον του πατέρα. Μετατρέπει αμέσως την καταδίκη σε συγνώμη, εκείνος που προτιμά την επιστροφή του γιού του παρά το χαμό του (…). «Πέφτει πάνω του και τον αγκαλιάζει». Ιδού πως ο πατέρας κριτής και πως διορθώνει: τον φιλά αντί μιας τιμωρίας. Η δύναμη της αγάπης δεν δίνει βάρος στην αμαρτία, και είναι γι αυτό που ο πατέρας συγχωρεί με ένα φιλί το σφάλμα του γιού του, τον καλύπτει με το αγκάλιασμά του. Ο πατέρας δεν αποκαλύπτει στο σφάλμα του γιού του, δεν επιπλήττει το παιδί του, θεραπεύει τις πληγές του με τρόπο που να μην αφήσουν κανένα σημάδι, καμιά ατίμωση. «Μακάριοι εκείνοι στους οποίους συγχωρέθηκε η αμαρτία» (Ψ. 31,1)
↧