Με πόση προφύλαξη ο Φαρισαίος που ανέβαινε στο Ναό για να κάνει την προσευχή του, και ο οποίος είχε περιφρουρήσει την ψυχή του, ισχυριζόταν ότι νηστεύει δύο φορές την εβδομάδα και ότι δίνει το δέκατο όσων κερδίζει: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ», είναι βέβαιο ότι πήρε όλες τις δυνατές προφυλάξεις για να υπερασπιστεί. Αλλά αφήνει ένα μέρος ακάλυπτο και εκτεθειμένο στον εχθρό του προσθέτοντας: «Γιατί δεν είμαι όπως αυτός ο τελώνης». Έτσι με την υπερηφάνεια του, έδωσε στον εχθρό του δικαίωμα να μπει στην ψυχή του την οποία είχε όμως καλά εξοπλίσει με τις νηστείες του και με τις ελεημοσύνες του. Όλες οι άλλες προφυλάξεις είναι επομένως άχρηστες, όταν παραμένει κάποιο άνοιγμα από όπου ο εχθρός μπορεί να εισχωρήσει. (…) Ο Φαρισαίος μας είχε νικήσει τη λαιμαργία με τη νηστεία, είχε ξεπεράσει τη φιλαργυρία με τη γενναιοδωρία. (…) Και όπως πόσες προσπάθειες γι αυτή τη νίκη πήγαν χαμένες από ένα και μόνο ελάττωμα ; από το άνοιγμα ενός μόνο παραπτώματος; Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να αρκεστούμε να κάνουμε το καλό, αλλά επίσης να αγρυπνούμε με προσοχή πάνω στις σκέψεις μας, για να τις διατηρήσουμε καθαρές με τα καλά μας έργα. Γιατί αν είναι μια πηγή ματαιοδοξίας ή υπερηφάνειας στην καρδιά μας, τότε αγωνιζόμαστε μόνο για τη ματαιοδοξία, και όχι για τη δόξα του Δημιουργού μας.
↧