Μέσα στο πασχαλινό μυστήριο τα όρια του πολύμορφου κακού στο οποίο ο άνθρωπος συμμετέχει έχουν ξεπεραστεί στην επίγεια πορεία του. Ο Σταυρός του Χριστού, πράγματι, μας δίνει να καταλάβουμε ότι οι πιο βαθιές ρίζες του κακού κολυμπούν μέσα στην αμαρτία και το θάνατο. Έτσι αποβαίνει ένα εσχατολογικό σύμβολο: «Είναι μόνο στο τέλος των αιώνων και με τη ριζική ανανέωση του κόσμου που σε όλους τους εκλεκτούς θα νικηθεί το κακό και οι πιο βαθιές ρίζες του. (…) Κατά την εσχατολογική πραγματοποίηση, η ευσπλαχνία θα αποκαλυφτεί ως αγάπη , ενώ μέσα στο χρόνο, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία που είναι ταυτόχρονα μια ιστορία αμαρτίας και θανάτου, η αγάπη οφείλει προπάντων να φανερωθεί ως ευσπλαχνία, και να πραγματοποιείται με αυτή τη μορφή. Το μεσσιανικό πρόγραμμα του Ιησού, πρόγραμμα ευσπλαχνίας παρουσιάζεται έτσι για το λαό του, την Εκκλησία. Στο κέντρο αυτού του προγράμματος, υπάρχει πάντοτε ο σταυρός, εφόσον είναι η αποκάλυψη της σπλαχνικής αγάπης φθάνει στο αποκόρυφό της.(…) Ο Χριστός, ο Εσταυρωμένος, είναι ο Λόγος που δεν έχει τέλος (Μτ. 24,35). Είναι εκείνος που στέκεται έξω από την πόρτα και χτυπά στην καρδιά του ανθρώπου (Απ. 3,20), χωρίς να εξαναγκάζει την ελευθερία του, αλλά προσπαθώντας να εξάρει μια αγάπη που να είναι πράξη ενότητας με τον Υιό του ανθρώπου που υποφέρει, αλλά επίσης μια μορφή ευσπλαχνίας που φανερώνεται από τον καθένα από εμάς προς τον Υιό του αιώνιου Πατέρα. Μέσα σ’ αυτό το μεσσιανικό πρόγραμμα του Χριστού και τη φανέρωση της ευσπλαχνίας με το σταυρό, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου θα μπορούσε να γίνει πιο σεβαστή και πιο μεγάλη, εφόσον αυτός ο άνθρωπος, αν είναι αντικείμενο της ευσπλαχνίας, είναι επίσης, ταυτόχρονα, κατά κάποια έννοια, εκείνος που εξασκεί την ευσπλαχνία;
↧