Το να είσαι χριστιανός, είναι πριν απ’ όλα και πάντοτε να ξεριζώσει κανείς τον εγωισμό, ο οποίος οδηγεί να μην ζεις παρά για τον εαυτό σου, ώστε να προσχωρήσεις σε ένα μεγάλο προσανατολισμό της ζωής που σε στρέφει προς τους άλλους. Κατά βάθος, όλες οι μεγάλες εικόνες της Γραφής οδηγούν σ’ αυτή την πραγματικότητα. Η εικόνα του Πάσχα (…), η εικόνα της Εξόδου (…), που αρχίζει με τον Αβραάμ και που μένει μια θεμελιώδης εντολή σ’ όλη τη διάρκεια της ιερής ιστορίας: όλα αυτά είναι η έκφραση της ίδιας θεμελιώδους κίνησης που συνίσταται στο να αποδεσμευτεί ο καθένας από μια ύπαρξη κλεισμένη στον εαυτό της. Ο Κύριος Ιησούς ανακοίνωσε αυτή την πραγματικότητα με τον πιο βαθύ τρόπο μέσα στην παραβολή του κόκκου του σιταριού, που φανερώνει ταυτόχρονα ότι αυτή η θεμελιώδης εντολή δεν κυριαρχεί μόνο όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αλλά σημαδεύει από την αρχή ολόκληρη τη δημιουργία του Θεού: «Αληθινά, σας το λέω, αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν πεθάνει, μένει μόνος, αλλά αν πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Με το θάνατό του και με την ανάστασή του, ο Χριστός εκπλήρωσε την παραβολή του κόκκου του σιταριού. Στην Ευχαριστία, με τον άρτο του σιταριού, απέβη πραγματικά ο πολλαπλασιασμένος καρπός (Μτ. 13,8) χάρη στον οποίο ζούμε ακόμη και για πάντα. Αλλά στο μυστήριο της αγίας Ευχαριστίας όπου παραμένει για πάντα εκείνος που είναι ολοκληρωτικά και αληθινά «για εμάς», μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε μέρα την ημέρα τον ίδιο τρόπο ύπαρξης, που δεν είναι άλλο από την ουσιαστική έκφραση Της αληθινής αγάπης (…): να βρει ο καθένας από τον εαυτό του για να υπηρετήσει τους άλλους. Η θεμελιακή πορεία του χριστιανισμού δεν είναι άλλο από την απλή έκφραση της αγάπης με την οποία συμμετέχουμε στη δημιουργική αγάπη του ίδιου του Θεού.
↧