Για να λευκάνει τους πολλούς, αμαυρώθηκε ένας μόνος (…), γιατί «είναι καλό, λέει η Γραφή, να πεθάνει ένας μόνο άνθρωπος για το λαό». Είναι καλό ένας μόνος να πάρει την εξομοίωση με τη σάρκα της αμαρτίας» (Ρωμ. 8,3), και όλη η φυλή να καταδικαστεί για την αμαρτία. Η λαμπρότητα της θεϊκής ουσίας καλύπτεται επομένως κάτω από τη μορφή του δούλου, για να διασώσει τη ζωή του σκλάβου. Η λαμπρότητα της αιώνιας ζωής, σκοτεινιάζει μέσα στη σάρκα για να καθαρίσει τη σάρκα. Για να φωτίσει τους υιούς των ανθρώπων, το ωραιότερο παιδί των ανθρώπων (Ψ. 44,3), πρέπει να βυθιστεί μέσα στο Πάθος, να αποδεχτεί την εντροπή του σταυρού. Για να λυτρώσει από το θάνατο ας χάσει την ομορφιά του, κάθε τιμή για να αποδεχτεί ωραία και ένδοξη τη Νύμφη του χωρίς λεκέ ή ρυτίδα, την Εκκλησία (Εφ. 5,27). Αλλά κάτω από αυτή τη μαύρη σκηνή (Ασμ. 1,5)…, αναγνωρίζω το βασιλιά (…), τον αναγνωρίζω και τον ασπάζομαι. Βλέπω τη δόξα του που βρίσκεται μέσα του, διαισθάνομαι τη λαμπρότητα της θεότητάς του, την ομορφιά της δύναμής του, τη λαμπρότητα της χάρης του, την καθαρότητα της αθωότητάς του. Το θλιβερό χρώμα της ανθρώπινης αρρώστιας που τον σκεπάζει, το πρόσωπό του είναι σαν να κρύβεται, αλλοιωμένο, την ώρα κατά την οποία για να μοιάζει σ’ εμάς δοκιμάζεται όπως εμείς, αλλά εκείνος είναι χωρίς αμαρτία. Αναγνωρίζω επίσης τη μορφή της λεκιασμένης φύσης μας, αναγνωρίζω το μανδύα από δέρμα, το ένδυμα των προπατόρων μας (Γεν. 3,21). Ο Θεός μου ντύθηκε με αυτά, παίρνοντας μορφή σκλάβου, γινόμενος όμοιος με τους ανθρώπους (Φιλ. 2,7) και ντυμένος όπως αυτοί. Κάτω από το δέρμα κατσικιού, σημείο της αμαρτίας, με το οποίο ντύθηκε ο Ιακώβ (Γεν. 27,16), αναγνωρίζω το χέρι που δεν έχει αμαρτήσει, τον αυχένα που ποτέ δεν έσκυψε κάτω από την επιρροή του κακού. Γνωρίζω, Κύριε, ότι από τη φύση σου είσαι πράος, ταπεινός στην καρδιά, προσιτός και πράος, χαμογελαστός, εσύ που υπήρξες «χρισμένος με λάδι χαράς περισσότερο από τους συντρόφους σου» (Μτ. 11,29 και Ψ. 44,8). Από πού προέρχεται, λοιπόν, αυτή η σκληρή ομοιότητα με τον Ησαυ, αυτή η αποτρόπαια ομοιότητα της αμαρτίας; Ω, ναι, αυτή είναι η δική μου! (…) Αναγνωρίζω το αγαθό μου, και κάτω από τοπρόσωπό μου, βλέπω το Θεό μου, το Σωτήρα μου.
↧