Αδελφοί, ας μεταστραφούμε: ας προσέξουμε να μην συμβούν ανάμεσά μας προστριβές για τον προκαθήμενο, θα είναι για τη συμφορά μας. Αν οι Απόστολοι αμφισβήτησαν (Λκ. 22,24), δεν είναι παρά μία πρόφαση, είναι μια πρόσκληση για να προσέξουμε. Ο Πέτρος μεταστράφηκε, βέβαια, την ημέρα που απάντησε στο πρώτο κάλεσμα του Διδασκάλου, αλλά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η μεταστροφή του πραγματοποιήθηκε με μιας; (…) Ο Κύριος μας δίδει το παράδειγμα. Είχαμε ανάγκη των πάντων, εκείνος δεν ε΄χει ανάγκη από τίποτα, και όμως παρουσιάζεται ως δάσκαλος ταπεινοσύνης υπηρετώντας τους μαθητές του. (…) Όταν ο Πέτρος πρόθυμος στο πνεύμα χωρίς αμφιβολία αλλά ακόμη αδύναμος ως προς τις διαθέσεις του σώματός του (Μτ. 26.41), τον προειδοποιεί ότι θα απαρνηθεί τον Κύριο. Το Πάθος του Κυρίου βρίσκει μιμητές, αλλά όχι ίσους προς αυτόν. Γι αυτό δεν κατηγορώ τον Πέτρο για το γεγονός ότι απαρνήθηκε το Χριστό. Τον επαινώ γιατί έκλαψε. Το πρώτο είναι το γεγονός της κοινής μας κατάστασης, το δεύτερο είναι σημείο αρετής, εσωτερικής δύναμης. (…) Αλλά αν δικαιολογούμαστε, εκείνος δεν δικαιολογήθηκε. (…) Προτίμησε να κατηγορήσει ο ίδιος την αμαρτία του, παρά να δικαιολογηθεί με μια ομολογία, χειροτερεύοντας την περίπτωσή του αρνούμενος. Έκλαψε.(…) Διαβάζω ότι έκλαψε, δεν διαβάζω ότι ζήτησε δικαιολογίες. Εκείνο που δεν είναι δυνατό να υπερασπιστεί, μπορεί να πλυθεί. Τα δάκρυα πλένουν τις παραλείψεις που κοκκινίζει κανείς να τις ομολογήσει φωνακτά. (…) Τα δάκρυα ομολογούν το σφάλμα χωρίς να τρέμουν (…), τα δάκρυα δεν ζητούν συγνώμη αλλά την αποκτούν.(…) Καλά δάκρυα που ξεπλένουν τα σφάλματα! Γι αυτό εκείνοι κλαίνε και οΙησούς κοιτάζει. Ο Πέτρος απαρνήθηκε μια πρώτη φορά και δεν έκλαψε, γιατί ο Κύριος δεν τον κοίταξε. Απαρνήθηκε μια δεύτερη φορά, αλλά δεν έκλαψε, γιατί ο Κύριος δεν τον είχε ακόμη κοιτάξει. Απαρνήθηκε μια Τρίτη φορά, ο Ιησούς τον κοίταξε, και έκλαψε πικρά. Κοίταξέ μας, Κύριε, για να μάθουμε να κλαίμε για την αμαρτία μας.
↧