Ω! Αγάπη ανεκτίμητη! Αποκαλύπτοντάς μου τα μυστικά σου, μου έδωσες το φάρμακο γλυκύ και πικρό που με θεραπεύει από την ασθένειά μου, που με βγάζει από την άγνοιά μου και την αδιαφορία μου. Εμψυχώνει το ζήλο μου και με γεμίζει με ένθερμη επιθυμία να καταφύγω σ’ εσένα. Μου φανέρωσες την καλοσύνη σου καθώς και τις προσβολές που υπομένεις από όλους τους ανθρώπους, ακόμη και από τους λειτουργούς σου. Με κάνεις να χύσω δάκρυα για τον εαυτό μου, άμοιρη αμαρτωλή, και μπροστά σ’ αυτά τα λόγια που εκφράζονται τόσο άθλια, η άπειρη καλοσύνη σου. (…) Σου ζητώ με επιμονή: σπλαχνίσου τον κόσμο και την Εκκλησία σου! Ω! τόση είναι η φτώχεια μου, πόσο πονά η ψυχή μου, εξαιτίας του κακού που διέπραξα. Μην καθυστερείς, Κύριε, να σπλαχνιστείς τον κόσμο, δέξου να εκπληρώσεις την επιθυμία των δούλων σου. (…) Επιθυμούν αυτό το αίμα με το οποίο έπλυνες την αδικία και έσβησες την ποινή της αμαρτίας του Αδάμ. Αυτό το αίμα μαςανήκει εφόσον το κατέστησες λουτρό. Δεν θέλεις και δεν μπορείς να το αρνηθείς σε όποιον στο ζητάει αληθινά. Δώσε λοιπόν τον καρπό αυτού του αίματος στα πλάσματά σου (…). Είναι με αυτό το αίμα που σε ικετεύουν να σπλαχνιστείς τον κόσμο.
↧