«Αυτή είναι η ημέρα που έκανε για μας ο Κύριος, Ημέρα ευφροσύνης και χαράς» (Ψ. 117,24). Δεν είναι τυχαίο, αδελφοί μου, αν διαβάζουμε σήμερα αυτό τον ψαλμό στον οποίο ο προφήτης μας καλεί στη χαρά και στην ευφροσύνη, όπου ο άγιος Δαβίδ προσκαλεί όλη τη δημιουργία να γιορτάσει αυτή την ημέρα: γιατί σήμερα η ανάσταση του Χριστού άνοιξε τον Άδη, οι νέοι βαπτισμένοι της Εκκλησίας ανανέωσαν τη γη, το Άγιο Πνεύμα φανέρωσε τον ουρανό. Ανοιχτός ο Άδης επιστρέφει τους νεκρούς του, καθιστά νέα τη γη, και ανθίζουν οι αναστημένοι. Και ο ουρανός μένει ορθάνοιχτος για να δεχτεί εκείνους που πορεύονται προς αυτόν. Ο ληστής ανέβηκε στον ουρανό (Λκ. 23,43), τα σώματα των αγίων εισέρχονται στην αγία πόλη. (Μτ.27,53) (…) Με την ανάσταση του Χριστού, όλα τα στοιχεία, σαν σε μια ορμή, υψώνονται προς τα ύψη. Ο Άδης επιστρέφει στους αγγέλους αυτούς που κρατούσε αιχμαλώτους, η γη στέλνει στον ουρανό όσους είχε σκεπάσει, ο ουρανός παρουσιάζει στον Κύριο εκείνους που δέχτηκε. (…) Η ανάσταση του Χριστού είναι για τους νεκρούς η ζωή, για τους αμαρτωλούς η συγχώρηση , για τους αγίους η δόξα. Έτσι ο μεγάλος Δαβίδ προσκαλεί όλη τη δημιουργία να γιορτάσει την ανάσταση του Χριστού και προσκαλεί να σκιρτήσει από χαρά και ευφροσύνη την ημέρα αυτή που έκανε ο Κύριος. Αλλά θα πει κάποιος (…), ο ουρανός και η κόλαση δεν έγιναν για την ημέρα αυτού του κόσμου, μπορεί επομένως να ζητήσει κανείς σ’ αυτά τα στοιχεία για γιορτάσουν και μέρα που τους διαφεύγει ολοκληρωτικά; Αλλά την ημέρα αυτή που έκανε ο Κύριος εισχωρεί στα πάντα, εμπεριέχεται στα πάντα, αγκαλιάζει ταυτόχρονα τον ουρανό τη γη και τον Άδη! Το φως που είναι ο Χριστός δεν σταματά εμπρός σε τοίχους, ούτε διασπάται από τα στοιχεία, ούτε σκοτεινιάζει εμπρός στο σκοτάδι. Το φως του Χριστού αληθινά είναι μια ημέρα χωρίς νύχτα, μια ημέρα ατελείωτη. Λάμπει παντού, ακτινοβολεί παντού, μένει παντού.
↧