Οι δυο μαθητές πήγαιναν στην Εμμαούς. Το ύφος τους ήταν φυσικό, όπως τόσων άλλων προσώπων που περνούσαν από εκείνα τα μέρη. Και είναι εκεί, με φυσικότητα, που ο Ιησούς τους φανερώνεται, και βάδιζε μαζί τους, ξεκινώντας μια συζήτηση που τους κάνει να λησμονήσουν την κούρασή τους. (…) Ο Ιησούς στοδρόμο. Κύριε, είσαι πάντοτε μεγάλος! Αλλά με συγκινείς όταν δέχεσαι να μας ακολουθήσεις, να μας αναζητήσεις στην καθημερινότητά μας του πήγαινε-έλα. Κύριε, χορήγησέ μας την απλότητα πνεύματος, δώσε μας ένα βλέμμα καθαρό, μια διάνοια φωτεινή για να μπορέσουμε να καταλάβουμε όταν έρχεσαι χωρίς κανένα σημάδι εξωτερικό της δόξας σου. Όταν φθάσανε στο χωριό, η διαδρομή ολοκληρώνεται και οι δύο μαθητές οι οποίοι, χωρίς να το αντιληφθούν είχαν πληγωθεί βαθειά στην καρδιά τους με το λόγο και με την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, λυπούνται που φεύγει. Γιατί ο Ιησούς αποχωρεί από αυτούς «προσποιούμενος ότι πηγαίνει πιο μακριά». Δενεπιβάλλεται ποτέ, ο Κύριός μας. Μόλις αναγνωρίσαμε τη γνησιότητα της αγάπης που έβαλε στην καρδιά μας, επιθυμεί να τον καλέσουμε ελεύθερα. Οφείλουμε να τον συγκρατήσουμε με επιμονή και να τον παρακαλέσουμε: «Μείνε μαζί μας, γιατί πέφτει η νύχτα, η ημέρα έφθασε στο τέρμα της». Είμαστε έτσι: πάντοτε λίγο θαρραλέοι, ίσως από έλλειψη ειλικρίνειας, ή από σεμνότητα. Σκεπτόμαστε κατά βάθος: Μείνε μαζί μας, γιατί το σκοτάδι περιβάλλει την ψυχή μας, και εσύ μόνος είσαι το φως, εσύ μόνος μπορείς να καταπραΰνεις τη δίψα που μας βασανίζει. (…) Ιησού, μείνε μαζί μας. Τα μάτια μας ανοίγονται όπωςεκείνα του Κλεόπα και του συντρόφου του, όταν ο Ιησούς τεμαχίζει τον άρτο. Και παρόλο που χάνεται από τα μάτια μας, θα είμαστε και πάλι ικανοί να συνεχίσουμε την πορεία – ήδη νύχτωσε – για να μιλήσουμε γι αυτόν στους άλλους, γιατί τόση χαρά δεν συγκρατιέται σε μια μόνο καρδιά. Ο δρόμος της Εμμαούς. Ο Θεός μας γέμισε αυτό το όνομα με γλυκύτητα. Και η Εμμαούς, είναι ο κόσμος όλος, επειδή ο Κύριος άνοιξε τους θεϊκούς δρόμους πάνω στη γη.
↧