Δεν έγινα σοφός… Όπως ήσαν οι πέντε φρόνιμες παρθένες, Δεν απόκτησα Το εύκολο αγαθό μαζί με το δύσκολο. Αλλά έγινε ο τελευταίος από τους ανόητους Μη διατηρώντας λάδι για τη λάμπα μου: Δηλαδή την ευσπλαχνία με την παρθενία, Ή ακόμη καλύτερα τη χρίση της ιερής πηγής του βαπτίσματος… Γι αυτό οι πόρτες της αίθουσας των γάμων Είναι κλειστές για εμένα επίσης για την αδιαφορία μου. Αλλά εδώ στη γη, ενώ βρίσκομαι μέσα σ’ ένα σώμα, Εσύ, Νυμφίε μου, άκουσε την ψυχή μου νύμφη…, Από τώρα φωνάζω με αξιοθρήνητη φωνή: «άνοιξέ μου την ουράνια πόρτα σου, Βάλε με μέσα στο νυφικό θάλαμο εκεί επάνω, Αξίωσέ με με τον άγιο ασπασμό, Με τον αγνό και αμόλυντο ασπασμό. Είθε να μην ακούσω τη φωνή, Που απαντά πως δεν με γνωρίζει. Αλλά χάρη στο δικό σου φως άναψε Τη σβηστή λάμπα του πνεύματός μου, σ’ εμένα τον τυφλός!»
↧