Ο Χριστός αρνήθηκε να δώσει μαρτυρία για τον εαυτό του, να πει ποιος είναι και από πού έρχεται, υπήρξε ανάμεσα στους συγχρόνους του ως εκείνος που υπηρετεί» (Λκ. 22,27). Φαινομενικά δεν είναι παρά μετά την ανάστασή του, και προπάντων μετά την ανάληψή του, όταν το Άγιο Πνεύμα ήλθε, που οι απόστολοι κατάλαβαν ποιος ήταν ανάμεσά τους. Όταν όλα είχαν πάρει τέλος έμαθαν, αλλά όχι όταν ήταν μαζί τους. Θεωρώ, λοιπόν, τη φανέρωση μιας γενικής αρχής που παρουσιάζεται συχνά σ’ εμάς, και μέσα στη Γραφή και μέσα στον κόσμο: δεν διακρίνουμε την παρουσία του Θεού τη στιγμή που είναι ανάμεσά μας, παρά μόνο μετά, όταν στρέφουμε το βλέμμα προς το συμβάν όταν έχει παρέλθει. (…) Γεγονότα συμβαίνουν, ευχάριστα ή δυσάρεστα, δεν καταβαίνουμε πάνω στην ώρα τη σημασία, δεν βλέπουμε σ’ αυτά το χέρι του Θεού. Αν έχουμε την πίστη, ομολογούμε αυτό που δεν βλέπουμε και λαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει ως να προέρχεται από Εκείνον. Αλλά, αν το παραδεχόμαστε είτε όχι, με το πνεύμα της πίστης, δεν υπάρχει, ούτως ή άλλως, άλλος τρόπος για να το αποδεχτούμε. Δενκαταλαβαίνουμε τίποτα. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί μας συμβαίνει αυτό, και σε τι αποβλέπει. Μια μέρα, ο Ιακώβ αναφώνησε: «Τα πάντα είναι εναντίο μου »! (Γεν. 42,36) Φαινόταν βέβαιο ότι έτσι ήταν. (…) Και όμως όλα τα δεινά του θα γύριζαν προς το καλό. Κοιτάξετε το γιό του Ιωσήφ, πουλημένος από τους αδελφούς του, οδηγημένος στην Αίγυπτο, φυλακισμένος, οι αλυσίδες αγγίζοντας την ψυχή του, και ο οποίος περίμενε ο Κύριος να έλθει να τον κοιτάξει ευνοϊκά. Περισσότερες φορές το ιερό κείμενο λέει: «Ο Κύριος ήταν με τον Ιωσήφ» (…) Μετά από τα γεγονότα κατάλαβε αυτό που πάνω στην ώρα ήταν τόσο μυστηριώδες, και είπε στα αδέλφια του: «Ο Θεός με έστειλε πριν από εσάς για να σώσω τις ζωές σας. Δεν είσαστε εσείς που με στείλατε εδώ, αλλά ο Θεός» (Γεν. 45,7) Υπέροχη Πρόνοια, τόσο σιωπηλή και όμως πόσο αποτελεσματική, τόσο συνεπής και αλάνθαστη! Είναι αυτό που παραπλανά τη δύναμη του Δαίμονα, δεν μπορεί να διακρίνει το χέρι του Θεού σε δράση μέσα από τα γεγονότα.
↧