Η ταπεινοσύνη με την οποία ο Χριστός απογυμνώθηκε από τον εαυτό του λαβαίνοντας την κατάσταση του δούλου» (Φιλ. 2,7) είναι για το φως. Φως για εμάς η άρνησή του για τη δόξα του κόσμου, εκείνος που θέλησε να γεννηθεί σ’ ένα στάβλο παρά σε ένα παλάτι και να υποστεί τον ντροπιαστικό θάνατο πάνω στο σταυρό. Χάρη σ’ αυτή την ταπεινοσύνη μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο είναι απεχθής η αμαρτία μιας ύπαρξης που λιμοκτονεί (Γεν. 2.7), ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, όταν υπερηφανεύεται, προβάλλει εαυτόν, και δεν θέλει να υπακούσει, ενώ δεν βλέπουμε το Θεό στην άπειρη ταπείνωσή του, περιφρόνησή του και παραδομένο στους ανθρώπους. Η πραότητα με την οποία υπέφερε την πείνα, τη δίψα, το κρύο, τις προσβολές, τα χτυπήματα και τις πληγές, είναι για μας φως, όταν «όπως ένα πρόβατο οδηγείται στη σφαγή και όπως ένα αρνί εμπρός στον κουρέα, που δεν άνοιξε το στόμα του» (Ησ. 53,7). Χάρη σ’ αυτή την πραότητα, πράγματι, αντιλαμβανόμαστε πόσο ο θυμός είναι άχρηστος, όπως και η απειλή, αποδεχόμαστε τότε να υποφέρουμε και δεν υπηρετούμε το χριστό από ρουτίνα. Χάρη σ’ αυτήν, μαθαίνουμε να γνωρίζουμε όλα όσα μας ζητούνται: να θρηνήσουμε για τις αμαρτίες μας με υποταγή και με σιωπή, και να υπομείνουμε με υπομονή τον πόνο όταν μας παρουσιάζεται. Γιατί ο Χριστός υπέφερε τα βασανιστήρια με τόση γαλήνη και υπομονή, όχι για αμαρτίες που δεν διέπραξε, αλλά για τις αμαρτίες των άλλων. Ως εκ τούτου, αγαπητοί αδελφοί, σκεφτείτε όλες τις αρετές που ο Χριστός μας δίδαξε με την υποδειγματική ζωή του, τις οποίος μας συνέστησε με τις οδηγίες του κα με τη δύναμη που μας δίνει να τον μιμηθούμε με τη χάρη του.
↧