Πρέπει να ενημερώσω καθένα από εσάς σχετικά τε το αμπέλι του: ποιος πράγματι περιέκοψε όλα τα επί πλέον σε σημείο να ισχυρίζεται ότι δεν έχει τίποτα στο εξής να κλαδέψει; Πιστέψτε με, ότι κλαδεύεται ξαναφυτρώνει: τα κακώς κείμενα επανέρχονται και βλέπουμε να αναβιώνουν οι κακές συνήθειες. Δεν αρκεί, λοιπόν να κλαδέψει κανείς μια φορά το αμπέλι του, αλλά πρέπει να το επαναλαμβάνει συχνά, και μάλιστα αν είναι δυνατό ασταμάτητα. Διότι, αν είσαστε ειλικρινείς, είναι συνεχώς που βρίσκει κανείς στον εαυτό του κάτι να κλαδέψει. (…) Η αρετή δεν μπορεί να αυξάνει μαζί με τις αμαρτίες, για να μπορέσει να αναπτυχθεί, πρέπει να εμποδίσουμε τις τελευταίες να αυξάνουν. Περιορίσετε λοιπόν το επί πλέον, τότε το αναγκαίο θα μπορέσει να εμφανιστεί. Για εμάς, αδελφοί, η εποχή είναι πάντοτε εκείνη του κλαδέματος, αυτή επιβάλλεται πάντοτε. Είμαι βέβαιος, πράγματι, έχουμε ήδη βγει από το χειμώνα, αυτό το φόβο χωρίς αγάπη που μας εισάγει όλους στη σοφία αλλά που δεν οδηγεί κανένα στην τελειότητα. Όταν η αγάπη επεμβαίνει, φυγαδεύει αυτό το φόβο όπως το καλοκαίρι διώχνει το χειμώνα. (…) Ας σταματήσουν, λοιπόν, οι βροχές του χειμώνα, δηλαδή τα δάκρυα της αγωνίας που προέρχονται από τις αναμνήσεις των αμαρτιών σας και από το φόβο της κρίσης. (…). Αν «ο χειμώνας πέρασε», αν «η βροχή σταμάτησε» (Άσμ. 2,11), η ανοιξιάτικη πραότητα της πνευματικής χάρης μας φανερώνει ότι ήλθε η στιγμή να κλαδέψει κανείς το αμπέλι. Τι απομένει να κάνει ένας , αν όχι να δεσμευτούμε ολοκληρωτικά σ’ αυτή την εργασία;
↧