Το μέτρο της ανθρωπότητας προσδιορίζεται ουσιαστικά από τη σχέση του με τον πόνο και από αυτόν που υποφέρει. Αυτό ισχύει για τον καθένα όπως και για την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν κατορθώνει να αποδεχτεί εκείνους που υποφέρουν και η οποία δεν είναι ικανή να συμβάλλει με την συμπόνια, να κάνει ώστε ο πόνος να μοιράζεται και να υποφέρεται εσωτερικά είναι μια κοινωνία βάναυση και απάνθρωπη. (…).Η λατινική λέξη «κον-σολάτσιο» συμ-πόνια το εκφράζει πολύ ωραία, υπονοεί μια συν-ύπαρξη μέσα στη μοναξιά, η οποία τότε δεν είναι μοναξιά. Η ικανότητα να αποδεχτεί κανείς τον πόνο με αγάπη του καλού, της αλήθειας, της δικαιοσύνης συμβάλλει στην ανοικοδόμηση της ανθρωπότητας, διότι, εν τέλει, η προσωπική μου υγεία, η ακεραιότητά μου είναι πιο σημαντικά από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, τότε η κυριαρχία του ισχυρότερου επιβάλλεται, τότε βασιλεύει η βία και το ψέμα. (…) Το να υποφέρει κανείς με τον άλλο, για τους άλλους, το να υποφέρει από αγάπη για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, το να υποφέρει εξ αιτίας της αγάπης και να γίνει ένα πρόσωπο που αγαπά αληθινά – αποτελούν θεμελιακά στοιχεία της ανθρωπότητας, η εγκατάλειψή τους θα κατάστρεφε τον ίδιο τον άνθρωπο. Αλλά ακόμη μια φορά παρουσιάζεται το ερώτημα, είμαστε ικανοί; (…) Στη χριστιανική πίστη, μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας ανήκει το χάρισμα να εξυψώνει στον άνθρωπο με ένα νέο τρόπο και με ένα νέο βάθος την έχει την ικανότητα να υποφέρει με αυτό τον τρόπο, που είναι αποφασιστικός για την ανθρωπότητα. Η χριστιανική πίστη μας απόδειξε ότι αλήθεια, δικαιοσύνη, αγάπη δεν είναι απλά ιδανικά, αλλά πραγματικότητες ύψιστης έντασης. Μας απόδειξε πράγματι ότι ο Θεός – η Αλήθεια και η Αγάπη προσωποποιημένες - θέλησε να υποφέρει για εμάς και μαζί μας.
↧