Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τους αποστόλους του, επειδή υπέφεραν, ο Κύριός μας τους παρηγόρησε με την υπόσχεση ενός άλλου οδηγού και διδασκάλου, στον οποίο μπορούσαν να έχουν εμπιστοσύνη, και ο οποίος θα μπορούσε να είναι ακόμη περισσότερο γι αυτούς από ότι υπήρξε ο ίσιος. (…) Αλλά αυτός ο νέος σπλαχνικός Παρηγορητής, ενώ θα έφερνε μια μεγαλύτερη ακόμη χάρη, δεν θα μπορούσε να κρύψει ή να σκοτεινιάσει ότι είχε προηγηθεί. (…) Και φανερωνόμενος πως θα μπορούσε να κάτι διαφορετικό από το να φανερώσει τον Υιό, το Πνεύμα που προέρχεται από τον Υιό; Πως θα μπορούσε να μη ρίξει ένα νέο φως πάνω στη συμπόνια και τις αρετές εκείνου που ο θάνατος πάνω σταυρό άνοιγε στο Άγιο Πνεύμα μια σπλαχνική πρόσβαση στην καρδιά του ανθρώπου; (…) Ο Χριστός είπε καθαρά στους αποστόλους του: «Θα με δοξάσει» (…) Πως το Πνεύμα αποδίδει δόξα στον Υιό του Θεού; Αποκαλύπτει ότι εκείνος που περνούσε για Υιός ανθρώπου ήταν ο μονογενής Υιός του Πατέρα (Ιω. 1,18) (…) Ο Σωτήρας μας είχε πράγματι διακηρύξει ότι ήταν ο Υιός του Θεού (…), μας είχε πει ότι έπρεπε να μας έχει πει, αλλά οι απόστολοί του δεν το είχαν καταλάβει. Ακόμη και όταν ομολογούσαν την πίστη τους με πεποίθηση γύρω από την κρυφή ενέργεια της χάρης του Θεού, δεν καταλάβαιναν ακόμη εκείνο που επιβεβαίωναν. (…). Τα λόγια του Σωτήρα μας διαρκούν αλλά είναι απαραίτητος λίγος χρόνος για να γίνει διαυγέστερος. Είναι αυτό που επιφύλαττε για την ώρα στην έλευση Εκείνου που όφειλε να στείλει. Είναι το Πνεύμα που θα έφερνε σε πλήρες φως το πρόσωπό Του και τα Λόγια του. (…) Φαινομενικά, είναι μετά την ανάστασή του και προ πάντων μετά την ανάληψη του, όταν το Άγιο Πνεύμα θα είχε κατέλθει, που οι απόστολοι θα καταλάβαιναν ποιος υπήρξε μαζί τους.
↧