Πολύ δεν παύουν να ισχυρίζονται: «Αν είχαμε ζήσει στην εποχή των αποστόλων, και αν είχαμε κριθεί άξιοι να δούμε το Χριστό όπως εκείνοι, θα είχαμε γίνει κι εμείς άγιοι όπως εκείνοι». Αγνοούν ότι είναι ο ίδιος, εκείνος που μιλάει, τώρα όπως τότε σε όλο το σύμπαν. (…) Η σημερινή κατάσταση, βέβαια, δεν είναι ίδια με εκείνη, αλλά είναι η σημερινή κατάσταση, από τώρα, που είναι πολύ πιο ευτυχισμένη. Μας οδηγεί πιο εύκολα σε μια πίστη και σε μια πεποίθηση πιο βαθιές από το γεγονός του να έχουμε δει και ακούσει απευθείας. Τότε, πράγματι, ήταν ένας άνθρωπος που φαινόταν σ’ εκείνους που ήταν χωρίς νοημοσύνη, ένα άνθρωπος ταπεινής καταγωγής, αλλά τώρα είναι ένας Θεός που μας κηρύττεται, ένας αληθινός Θεός. Τότε συναναστρεφόταν με το σώμα του τους τελώνες και τους αμαρτωλούς και έτρωγε μαζί τους (Μτ. 9,11), αλλά τώρα κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα (Μκ, 16,19)μη έχοντας ποτέ χωριστεί ποτέ από Εκείνον.(…) Τότε ακόμη και οι τιποτένιοι άνθρωποι τον περιφρονούσαν λέγοντας : «Αυτός δεν είναι ο γιος της Μαρίας και του Ιωσήφ του ξυλουργού;» (Μκ. 6,3 και Ιω. 6,42). Αλλά τώρα οι βασιλείς και οι πρίγκιπες τον λατρεύουν ως Υιό του αληθινού Θεού και αληθινός Θεός και ο ίδιος. (…) Τότε, τον θεωρούσαν έναν άνθρωπο φευγαλέο και θνητό ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Εκείνος που είναι Θεός χωρίς μορφή και αόρατος έλαβε, χωρίς καμιά αλλοίωση ούτε αλλαγή, μια μορφή σε ανθρώπινο σώμα, φανερώθηκε αληθινός άνθρωπος, χωρίς να προσφέρει στους οφθαλμούς τίποτα περισσότερο από ότι όλοι οι άνθρωποι. Έφαγε, ήπιε, κοιμήθηκε, ίδρωνε και κουραζότανε, έκανε όλα όσα έκαναν οι άνθρωποι, εκτός από την αμαρτία. Ήταν μεγάλο πράγμα να αναγνωρίσει κανείς και να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος όπως αυτός ήταν Θεός, εκείνος που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και ότι περιέχουν. (…) Έτσι, εκείνος που σήμερα ακούει καθημερινά τον Ιησού να διακηρύττει και να αναγγέλλει με τα άγια ευαγγέλια το θέλημα του ευλογημένου Πατέρα, χωρίς να του υπακούει με φόβο και τρόμο και χωρίς να τηρεί τις εντολές του, δεν θα είχε ούτε τότε πιστέψει σ’ αυτόν.
↧