Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, επειδή έχουν το εξωτερικό καλά ανεπτυγμένο και το εσωτερικό με μεγάλα αισθήματα για το Θεό, αρκούνται σ’ αυτά (…), αρκούνται σε οικείες συναλλαγές με το Θεό στην προσευχή τους. (…) Ας μη γελιόμαστε: όλο το έργο μας συνίσταται στο να περάσουμε στα έργα. Και αυτό είναι τόσο αληθινό που ο απόστολος άγιος Ιωάννης διακηρύττει ότι δεν υπάρχουν παρά μόνο τα έργα μας που μας ακολουθούν στην άλλη ζωή (Απ. 14,13). Ας το σκεφτούμε λοιπόν, καλά αυτό, τόσο περισσότερο που σε τούτον τον κόσμο υπάρχουν πολλοί που φαίνονται ενάρετοι, και οι οποίοι πράγματι είναι, αλλά που τείνουν όμως προς μια κατάσταση μάλλον μαλθακή και ήπια παρά προς μια ευλάβεια γεμάτη δραστηριότητα και γενναία. Η Εκκλησία συγκρίνεται με ένα μεγάλο θερισμό που έχει ανάγκη από εργάτες, αλλά εργάτες που εργάζονται. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σύμμορφο προς το Ευαγγέλιο από το να συγκεντρώνει ένας, αφενός, φώτα και δυνάμεις για την ψυχή του μέσα από την προσευχή του, την ανάγνωση και μέσα στη μοναξιά και στη συνέχεια να πάει προς τους ανθρώπους να τους καταστήσει μέτοχους αυτής της πνευματικής τροφής. Αυτό συνίσταται να κάνεις κανείς όπως έκανε ο Κύριός μας, και μετά από αυτόν οι απόστολοι, να ενώσουν την υπηρεσία της Μάρθας σ’ εκείνη της Μαρίας. Είναι να μιμείται το περιστέρι, που χωνεύει κατά το ήμισυ τη βοσκή του και στη συνέχεια την φέρνει με το ράμφος του στο ράμφος των μικρών του για να τα ταΐσει. Ιδού πως πρέπει να ενεργούμε, ιδού πως πρέπει να δίνουμε μαρτυρία στο Θεό με τα έργα μας όπως τον αγαπάμε. Όλο το έργο μας συνίσταται στο να περάσουμε στα έργα.
↧